Yapayalnızım..
Etrafımda var olan hiçbirşeyden haberim yok uzun zamandır sanki,
ne konuşuyor ne susturabiliyorum aklımı...
Boşluğun belirsizliği bu belki aklımı kemiren,
belki yokluğun..
Kimbilir?
Yaşadıklarımız geliyor gözlerimin önüne.
Sakin gecelerde; sen varsın.. bir de savaşlarını yeni kazanmış buruk bir savaşçı yanında..
Ve sonra, ölümüne yalnızlık geliyor aklımıza. Korkuyorsun sarılıyorsun düşlerimin en sarmalayıcı sıcağına ama çare olmuyor..
Herşey yitirilmiş çünkü hiç haberimiz olmadan..
Hiç umut bulamayacağımızı anlıyoruz sırdaş sevişmelerimizin ardından korkuyla..
Önce sen bırakıp gidiyorsun,
sonra ben kayboluyorum dipsiz gecelerimin sonsuz karanlıklarında..
Düşlerden birini daha bitiriyoruz zamanın sıkıcı durgunluğunda..

Yavaşlamalısın..
Soluksuz kaçışını ertelemelisin artık bir asır sonrasına belki.
Zaman acımasız davranıyor bana uzun zamandır.
Yorgun akıl,yitik bir aşk engelliyor yetişmemi,
ardından koştuğum karanlık yolda..
O yüzden beklemelisin artık beni,
anlamalısın senden ne kadar çok anlam çıkardığımı yaşamın anlamsızlığının içinde.
Anlamalısın..

Hatırlıyorum..
Çocukluk düşlerim geliyor aklıma..
Basit, beklentisiz..
Hiç çaba sarfetmeden ulaşabileceğimi sandığım..
Belki sende o düşlerin dahili içinde yaşadın yıllarımın en gizemli pencerelerinde ve sadece umutla.
Artık basit değil düşlerim ve kendimden nefret ettiren beklentilerim var aklımın bi ucunda..
Aşkı bile kirletebilirim..
Yine de savaşmam gerek derim her gecenin sabahında uyanırken.
Savaşmak gerek kaybetmemek için küçük çocuk ruhumu..

Bilmelisin..
Yazılmaya başlandıysa yeniden sevdaya dair birkaç satır daha..
Dönmek gerekir umudun filizlerini görmek için suskun toprağın yanıbaşına..
Bilmelisin..
Yeniden başlamanın ne olduğunu..
Artık gelmelisin..