Yapayalnýzým..
Etrafýmda var olan hiçbirþeyden haberim yok uzun zamandýr sanki,
ne konuþuyor ne susturabiliyorum aklýmý...
Boþluðun belirsizliði bu belki aklýmý kemiren,
belki yokluðun..
Kimbilir?
Yaþadýklarýmýz geliyor gözlerimin önüne.
Sakin gecelerde; sen varsýn.. bir de savaþlarýný yeni kazanmýþ buruk bir savaþçý yanýnda..
Ve sonra, ölümüne yalnýzlýk geliyor aklýmýza. Korkuyorsun sarýlýyorsun düþlerimin en sarmalayýcý sýcaðýna ama çare olmuyor..
Herþey yitirilmiþ çünkü hiç haberimiz olmadan..
Hiç umut bulamayacaðýmýzý anlýyoruz sýrdaþ seviþmelerimizin ardýndan korkuyla..
Önce sen býrakýp gidiyorsun,
sonra ben kayboluyorum dipsiz gecelerimin sonsuz karanlýklarýnda..
Düþlerden birini daha bitiriyoruz zamanýn sýkýcý durgunluðunda..

Yavaþlamalýsýn..
Soluksuz kaçýþýný ertelemelisin artýk bir asýr sonrasýna belki.
Zaman acýmasýz davranýyor bana uzun zamandýr.
Yorgun akýl,yitik bir aþk engelliyor yetiþmemi,
ardýndan koþtuðum karanlýk yolda..
O yüzden beklemelisin artýk beni,
anlamalýsýn senden ne kadar çok anlam çýkardýðýmý yaþamýn anlamsýzlýðýnýn içinde.
Anlamalýsýn..

Hatýrlýyorum..
Çocukluk düþlerim geliyor aklýma..
Basit, beklentisiz..
Hiç çaba sarfetmeden ulaþabileceðimi sandýðým..
Belki sende o düþlerin dahili içinde yaþadýn yýllarýmýn en gizemli pencerelerinde ve sadece umutla.
Artýk basit deðil düþlerim ve kendimden nefret ettiren beklentilerim var aklýmýn bi ucunda..
Aþký bile kirletebilirim..
Yine de savaþmam gerek derim her gecenin sabahýnda uyanýrken.
Savaþmak gerek kaybetmemek için küçük çocuk ruhumu..

Bilmelisin..
Yazýlmaya baþlandýysa yeniden sevdaya dair birkaç satýr daha..
Dönmek gerekir umudun filizlerini görmek için suskun topraðýn yanýbaþýna..
Bilmelisin..
Yeniden baþlamanýn ne olduðunu..
Artýk gelmelisin..