Hayatımın ilk sahnelerinde Tanrının bana duyarlı, düşünen, canlı, etkili bir insan olmak rolü verdiğine inanmıştım. Koşmak, önüme çıkan engelleri yıkmak, gürül gürül akan, inandığı doğruları söylemekten korkmayan bir insan olmak istiyordum. Ama zamanın ve günlük hayatın gece karanlığındaki labirentlerinde kaybolup gitti insanlığım. Canım, etkililiğim, duygularım, duyarlılıklarım, coşkularım, hiç ama hiçbir şeyim kalmadı. Şimdi sadece acı acı ağlayan, umutsuz bir kemanın tellerinde bilinmeyen bir yok oluşa doğru akıp gidiyor hayatım. Ayrıntılar ayrıntılarda boğuldu. Dünyayı hızla kaybettim. Dünya da aynı hızla beni kaybetti. Zamanın ölü ruhumu isteksizce sürüklemesi çekilmez oldu.
Hayatın karanlık labirentlerinde yürüdüm. Hesapta yürüdükçe yolların açılması vardı ama yürüdükçe yollar kapandı... yürüdükçe umut tükendi...hayat çekilmez oldu. Ben kaybetmiş, ruhu ve bedeni bozulmuş bir insanım çok sevip te hiç sevilmemeyi, adam yerine bile konmamayı , yüreğin ruhun parçalanışını, yürek yangınları içinde uykusuz geçen gEcelerin sabah ayazında kendiliğinden doğuveren delilikleri, yeryüzünde tek başına kalmışlığı, en yakın dostun ihanetini, hayatında hiçbir anlam olmadığı düşüncesinin çöktürücü ağırlığını, herşeyi ve herkesi çok sevdikten sonra sevmeyi hakedecek hiçbir şey bulamamayı, çok ağlamak istediğin halde ruhunun ağlayamayacak kadar üşüyüp donmasını ve insanın ne demek olduğunu yaşadım.
Sevgi öldü benim için.sevgiyle birlikte ben de öldüm. Geriye ölü böcek kabuğu gibi bir şey kaldı. İlkokulun üçüncü sınıfının ikinci yarısından tasdikname almış bu toplum bana hala haksızca canlı muamelesi yapıyor. Sokaktaki yaşayan ölülerden biriyim.ruhu çoktan ölmüş, bedeninin de bir an önce ölmesi için dua eden, bir yandan da çılgınlar gibi ölümden korkan bir yaşayan ölü. Aslında ölümden niye korkayım ki. benim ruhum zaten ölüler aleminde değil mi?
Kafamın içinde yaşadığım temel tartışma şu: Hayata karşı direnmeli miyim yoksa herşeye boş verip teslim mi olmalıyım ölüme? Kendimi bildim bileli duyduğum o kuvvetli ses “direnmeye devam et.” diyor. Ama bir süredir duyduğum ve giderek istemesem de sesini yükselten o ikincisi de “ama neden?” diyor "neden direnecekmişsinki?” Ve içini kemire kemire acı acı gülerek “bırak direnmeyi” diyor. "teslim ol. Bu bozuk düzenli dünya sana göre değil, bırak bu pisliğe başkaları bulaşsın, teslim ol ölüme.”......
”teslim mi?hayır hayır! direnmelisin. Daha çok gençsin. Henüz hiçbir şey görmedin. Daha yaşanacak çok güzel günler var önünde. Hayata ve hayatın anlamlılığına olan inancın bir an bile sarsılmamalı. Ddirenmelisin. Aradığın ışığı çok kısa bir süre sonra aniden önünde göreceksin o zaman mutluluktan için içine sığmayacak. ”Tanrım iyi ki bir delilik yapmamışım.!” diye haline şüktredeceksin. Şimdi buz gibi olan yüreğin o ışıkla ısınacak ve yüreğinin şarkısını söylemeye başlayacak. O zaman yaşamın da ölümün de güzelliğini ve anlamlılığını farkedeceksin.