Hani ‘Delinin Köyü’ baþlýklý bir yazým vardý; hatýrlar mýsýnýz? Genel bir soru sormaya hakkým yok, biliyorum. Umut iþte! Bir okuyan olmuþtur da “evet!...ben hatýrlýyorum!” diyen biri çýkar diye yönelttim bu soruyu. ’Deðirmenden dönen ayak izi býrakýrmýþ J)’ (benimki silinmiþtir, biliyorum!..) Bayýlýyorum þu atasözlerine! Az kelime ile kitap dolusu söz üretir onlar..Bil bil söyle!..Duy duy söyle!..Ama bu atasözünü ben uydurdum bilesiniz!J) Uydurukçunun kaydýrýkçýnýn biriyim zaten!..”Yap yapýþtýr (sür sürüþtür olacaktý,özür!), tak takýþtýr, muhallebiciye gel!” Demiþti þairin biri...Veliler’ den bir Orhan Veli!..Bakýyorum üstadým sen de uydurukçunun tekiymiþsinJ))))(baðýþla emi!). Hem ne yapacaktýn muhallebicide yani!..Bir tas sütlü muhallebi sunmayacaktýn ya, beni kandýrma sakýn!J)))Zaten yoktu ki senin muhallebi alacak paran!Peki ya ne yapacaktýn o zaman? Garanti þiir okuyacaktýn ona deðil mi? Madem þiir okuyacaksýn ”Ýstanbul’u Dinliyorum” þiirini oku lütfen! Zaten senden baþka kimse dinlememiþ Ýstanbul’u!..DUR! demiþ Ýstanbul,geçen geçene!..Yapma demiþ, yapan yapana...Hem içine, hem dýþýna...Sen en iyisi mi canlanýp da görme istersen Ýstanbul’un halini...Senin o kadýn vardý ya o kadýn...Hani ayaklarýný suya sokan!..Devre kurban gitti,öldü biliyor musun?(!) Onu aldýlar su kýyýsýndan çarþaflara sarýp,karanlýða gömdüler(!)Geçtim Ýstanbul’un çýngýrak yerine kapkaççý çalan sokaklarýný; esas bu dert yedi bitirdi beni üstadým!..

Deðirmenmiþ, eþekmiþ, yolmuþ, izmiþ!..Boþ ver bunlarý üstadým!Neler öðütmüyor ki hayat denen deðirmen! Her þey unufak!...Ne kalýyor ki geriye kýrýklýklarýmýzdan baþka...Hayat havalý cam mübarek! Topla topla bir araya gelmiyor...Boþuna uðraþýyoruz bana kalýrsa; neyi nereye koyacaðýz ki yani...Biliyor musun þu parmaklarýma, ellerime çok kýzýyorum bazen...Neye dokunsam kayýp gidiyor parmak aralarýmdan...Güneþi bile tutamadým, onca uðraþmama raðmen...Hep ýþýksýz kaldý bundan böyle avuçlarým...Bak bak dipsiz kuyu!..Esas sorun bu deðil üstadým! Esas sorun bizim köyün delisinin bana yaptýklarý...Hem de üniversiteli delinin yaptýklarý...

Sen itiþ uðraþ, iki yýl kursa git, aileyi borç dert içinde býrak, nihayet sýnavdan geçerli bir puan kurtar, sonra da delir...Olacak iþ mi bu! Her zaman dedim, gene de derim; bu gençliði anlamak mümkün deðil! Sýnav sonuçlarý belli oldu olalý bir savaþýn içinde debeleniyorum inanmazsýnýz!..Sorun oðlum yada kýzým fark etmez...Nasýlsa hepimizde bir kýz yada bir oðlan var sonuçta.Esas mesele sýnav sonrasý onlardaki ruh hali!..Yaþamak güzel, vazgeçilmez!..Lakin zorlaþýyor yaþamak! Ýþte bunun farkýna varýyorlar yavaþtan yavaþtan sýnav kazanan çocuklar...


Evden ayrýlacak, güdümsüz kalacak (sudan çýkmýþ balýk!..), yerine göre açlýk çekecek, barýnacak ev bulamayacak, yumuþak sýcak yataktan olacak, harçlýðý tükenecek, yemek yapmak zorunda kalacak, çamaþýrlarý kirlenecek, yýkasa bile ütülemeden giyecek, arkadaþlarý dalga geçecek, dinamizmi doruk noktaya ulaþmýþ insan topluluðu içine girecek, birazcýk da olsa siyasete eli bulaþacak, aþýk olacak ama belki de terk edilecek vs..vs...Kim kalkabilir ki bu yükün altýndan?!..Kolay mý sence!?

Bir de þu var be üstadým! Üniversiteyi ne yapýp edip bitirdiler diyelim, ya sonrasý!..Sonrasý felaket!..Ýþsizlik! Sefillik! Boþluk!..Ýþte bunu da görüyor daha okula baþlamadan sýnav kazanan çocuklar... Akýllý gençlik vesselam!

Çok sevdiðim bir komþum var; emekli öðretmen. O, þöyle der ara sýra: ”Ýþ çokluðunda iþ, eþ çokluðunda eþ buldukJ)))” Ne kadar haklý görüyor musun? Þimdiye kalsa ne iþimiz olurdu, ne eþimiz...Bu yüzden çocuklarýmýzýn yerinde ben olsam, ben de delirirdim!..Ve aðzýmdan çýkaný kulaðým duymaz, çevremde bulunanlarý suçlar, aðzýma gelen her þeyi söylerdim...Neler mi?! Ýþte söylemediðim ama duyduðum cümleler:

Beni niye doðurdun,salak karý!..(Terbiyesiz!Suçlunun aþk olduðunu bilmiyor hala..J)..)

Manyak!..Sana kim dedi beni doður diye!(Elimde miydi sanki,günaha inanýyordum o zamanlar...)

Beni neden falanca burcun insaný olarak doðurmadýn? (Zamandan haberim yoktu diyecektim ki, tuttum kendimi...)

Sadece çocuk doðurmuþsunuz ama hiçbir þey vermemiþsiniz(!)(Babasýný da kattý ya bu iþe; sevinmedim deðil doðrusu!.Esas salaklýðý o yapýyor aslýnda: canýný verdiðimizi unutuyor!..)

Bir cep telefonum bile yok!.. (Mahsus almadýðýmý söylemiyorum ona.Alayým da biraz daha kazýklanayým TÜRKSEL, TELSÝM, AYCEL-bizim Aysel diyorum ben onaJ)..-, ARÝA tarafýndan, öyle mi!? Yok ya almayacaðým iþte! Ýþin toplumsal baþkaldýrý yanýný öðrenmesi gerek...Bunu da ancak kendi para kazanýp, kendi harcadýðý zaman öðrenir, benim ödeyeceðim telefon paralarý ile deðil...)

Kendimi öldüreceðim, þah damarým nerede!?(Merakýna bak hele;þimdi mi sorulur bu ya! Korkup yanýt vermiyorum ama verdiðimiz eðitim öðretimin kalitesini bir kez daha ölçmüþ oluyorum acý duyarak...Büyük isabet doðrusu; hayat kurtardýk, hayat!..)

Bunlar lafla taciz! Gönlümüze ve yüreðimize taþ olup oturanlar yani...Bir de doðrudan tacize uðrayan yerler var, bilemezsiniz...Evin kapýlarý ve duvarlarý mesela!...Ne dayanýklýymýþ!..Vur vur kýrýlmadýlar, yýkýlmadýlar...Keþke onlarýn yerinde ben olsaydým(!)

Ne bu iþkence ya!..Deli gönül diyor ki; tut kolundan at dýþarýya!..Hem de çýrýlçýplak!..Kendi kazanýp, kendi edinsin bakalým benden istediklerini!..Ne tür çocuklar doðuracaðýný, okutacaðýný, onlara neler vereceðini görelim bakalým! Feleðin, yalnýzca bu felek olduðunu öðrendiklerinde, nasýlsa ben göçerim bu diyardan; anlatacak kimi bulurlar acaba!..

Kýsacasý onlarý yarýna hazýrlarken çektiðimiz sýkýntýlarýn neler olduðunu takdir etmeyen bu gençliðe ne demeli bilmiyorum!..PES DOÐRUSU!..