Soðuk ellerini tutardým, ellerim üþürdü . Birazcýk ýsýtabilseydim ellerini. Ýçimdeki sevgi yetmezdi ellerimin sýcaklýðý da. Hiç konuþmazdýk. Yalnýzca ellerim ellerine sevgimi anlatmaya çalýþýrdý. Anlar mýydýn, bilmiyorum. Hiç söylemedin. Ama bir gün anlarsýn diye her Pazar günü saat ikide gelir, koltuðunun yanýnda diz çöküp ellerini tutardým. Bana bir kez olsun dönüp bakmadýn bile. Ben kimim, niye geliyorum, ne istiyorum hiç sormadýn. Sorsan bile cevap verebilir miydim, onu da bilmiyorum. Hep o ifadesiz gözlerinle pencereden dýþarýya bakardýn, bahçedeki çitlembik aðacýna. O aðacýn senin için ne anlama geldiðini öyle merak ederdim ki. Ama sormaya cesaret edemezdim. Aslýnda konuþmaya cesaret edemezdim. Konuþsam, aramýzdaki o büyü bozulacaktý sanki. Sessizce oturur, ellerini tutardým.
Ah, biraz olsun ýsýtabilseydim ellerini. Ellerim üþüyene, ayaklarým uyuþana kadar otururdum. Sonra yine sessiz, geldiðim gibi yalnýz, evime dönerdim.
Eve gelince bir süre karanlýkta oturup pencereden dýþarýya bakar ve orada olmayan çitlembik aðacýný düþlerdim. Senin yaptýðýn gibi. Ama senin o çitlembik aðacýnda ne gördüðünü hiç göremezdim. Bütün hafta evde, iþte, sokakta aklýmdan hiç çýkmazdýn.
Sonra yine Pazar günü gelir, saat ikiye kadar heyecanla sana geleceðim aný beklerdi. Öylesine alýþmýþtým ki bu düzene. Sen de beni bekler miydin, özler miydin acaba. Bazen bir hafta gelmesem, fark eder miydin diye düþünüyorum.
Geçen Pazar çok hastalanmýþtým, neredeyse gelemiyordum. Ama yine de dayanamayýp gelmiþtim. Ziyaretlerimin senin için bir anlamý var mýydý, yok muydu umurumda deðildi. Benim için bir anlamý vardý. Yaþamýmýn neredeyse tek amacýydý. Yalnýzca Pazar günleri saat ikide sana gelmek ve ellerini tutmak için yaþýyordum. Bir de , bir gün ellerini ýsýtabilme umudum vardý.
Bilemezdim, hep daha çok zamanýmýz var sanýyordum. Þimdi boþ koltuðunda oturuyor ve senin gözlerinle çitlembik aðacýna bakýyorum. Orada ne gördüðünü yine bilemiyorum. Yalnýzca bir tek düþünce var aklýmda. Ne dersin, bir gün ýsýtabilir miyim ellerimi.