Yeni bir gün doğuyor ve ben yine seni düşünüyorum. Nedense her buluşmamızdan sonra seni daha fazla düşünmeye başlıyorum.

Yanımdakini değil yanında olmayana bir gün aklın takılı kalırsa beni anlarsın belki.

Ağlıyorum... Sadece senin yüzünden değil. Tek bir kişi beni ağlatamaz diye kendimi inandırdığımdan hayat yüzünden ağlıyorum diyorum. İş ev vesaireye ağlıyorum diyorum.

Halbuki bir sebebi de sensin gözlerimden akan her damla yaşın.

Neden insanlar ağladıklarını saklar? Hiç anlamadım bunu. Küçükken de şimdi de.

En doğal şeylerden biri iken ağlamak, insanlar tarafından reddedilmiş hep.

Halbuki gözyaşı güçtür! Eksikliklerini görür ve kabul edersen güçlüsündür ya o hesap.

Ağlıyorum... İçim biraz buruk... Nasıl deniz dalgalı görünür de derinlerde durgunluk varsa öyle benim gözyaşlarım...

Hayatı ya olduğu gibi kabul et ya da değiştirmeye çalış. Başka seçenek yok biz insanlar için.

Gerçi dişilerde durum biraz farklı. Kabul etmiş görünenler en büyük savaşları verenlerdir aslında.

İstemek suç mu? Neden seni doğuranın yolunda ilerlemen gerekir? Herkesin yaşamı kendine ait değilse ne manası var birey olmanın?

Yine seni düşünüyorum ve yeni bir gün doğuyor...

Yanımdakini değil seni...

Erkekleri yeterince bildiğimi sandığımdan hemcinslerim daha ilginç görünüyor bana..

Bir kadın senin yanında olabilir. Gözünün içine bakıp seninle sevişirken halbuki başkasını ister ve düşünür ama sen fark etmezsin...

Sevişiyorum.. Ama seni düşünüyorum...

Yeni bir gün doğuyor ve ben seni düşünüyorum...

Sırtıma yaslanıp beni kollarıyla saran, emeğini bana verendense seni düşünüyorum... Yasak meyve mi?

Yasak diye bir şey yok... Olsa.. Öyle olsa...

Mümkün mü kişinin yasaklı olması?

"Kurallar vardır ve karşı gelinemez" Yalan... Külliyen yalan... Herşey akılda başlar, devam eder ve biter!

Ben seni istersem isterim! Yasak? Nerede bulunur o dediğin şey?

Karar vermek için başkalarından sinyal beklersen daha çok beklersin. Adım atmazsan ilerleyemezsin.

"O isterse onun için çoğu şeyi riske atarım" diyen ben direkt sana sorsam yolumu bilirim halbuki.

Ama alışmışız beklemeye. Yerimize karar verilmesine. Çocukken elbiselerini annen seçer büyüdüğünde de sevgililerin seni.

Her kim bir şeyi ya da birini seçer ve devam ederse hayata, o başarmış demektir.

Seç!.. Seçim!.. Seçmek!..

Ne diyorum ben yine? Önüme konanı yemeliyim...

Bu mudur hayat? Bu mudur yaşamak? Yaşatılmak değil yaşamak istiyorum!..

Güneş doğuyor.. Yatağımda başka biri...

Yarın yine bir gün doğacak ve yanımdaki aklımdaki olmayacak...

Güneş doğacak ve ben seni düşüneceğim...

"Ya o?" diye sormam da... Kendim için.. Kendimce...

S.İlke KILIÇ
01,12,2003-02:00
İstanbul