ï¿½zEdebiyat - Tuba ï¿½iï¿½ek

Düþüp bir yerlerini yaralama riskinin yüksek olduðu oyunlardan biri.. Baþýndan galibini ya da maðlubunu kestiremediðin, her an ebelenme durumunda kaldýðýn, yüksek temposu yüzünden sorumluluklarýný, derslerini, dostlarýný ve aileni ihmal edebileceðin oyunlardan biri..

Hava kararmak üzere, akþam yemeði vakti yaklaþmýþ. Heyhat, içimde karþý duramadýðým bir oyun arzusu tepinip duruyor. Eðer oyuna baþlarsam vaktinde eve gidemeyeceðim ve annemden zýlgýt yiyeceðim. Üstelik yarýnki matematik sýnavýna da çalýþmam gerek. Üfff yine de oynamak istiyorum... Zamaným çok az ve sorumluluklarým da umurumda deðil.

Kaçarým yok oynayacaðým...

Önce, akþamýn bu vaktinde en az benim kadar oynamaya istekli bir ‘oyun arkadaþý’ bulmalýyým. Aslýnda benimle bu oyunu oynamak isteyen birkaç kiþi hep vardýr mahallede. Ama diþli bir oyuncu gerek bana. Beni zorlayacak, oyuna heyecan katacak, iyi bir oyuncu arýyorum.

Gözüme kestirdiklerimden birkaçýný oyuna çaðýrýyorum. Aldýðým her “cýk” cevabý hevesimi kýrarken, vaktin daralmasý sabýrsýzlýðýmý çoðaltýyor. Bir an önce oyuna baþlamalý zira birazdan annem balkonda görünüp asabi bir sesle eve gelmem için emirler yaðdýracak.

Sonunda istediðim gibi bir oyun arkadaþý buluyorum. Vakit kaybetmeden oyun mekanýný seçiyoruz. Kalp atýþlarým hýzlanýyor, sevinçten çýldýrabilirim.

Hadi artýk baþlayalým!

* * *

Bazen ben öne geçiyorum, bazen de o; bazen þans benden yana, bazen ondan yana lanet olasý... Giderek heyecan artýyor ve zaman giderek daralýyor. Annemin beni eve çaðýrmasý artýk an meselesi. Bunu bile bile devam ediyorum oyuna. Annemin “bir kere de ben çaðýrmadan eve gelsen” diye haykýrýþýný duyar gibiyim. Ama mutluluktan ölmek üzereyken bunun ne önemi var? Her þeyi göze aldým. Yerimde duramýyorum...

Ve annemin oyun bozan sesi, mahallenin her duvarýnda çýnlýyor. Omuz silkip oyuna devam ediyorum. Nasýlsa olan olmuþ. Zýlgýtý yiyeceðiz, öyle ya da böyle...

Tam da havaya girmiþtik. Hem ben hem de oyun arkadaþým performansýmýzýn en üst noktasýndayýz. Oyunun en heyecanlý yerinde eve gidilir mi yahu?

Annemin ikinci çaðrýsý biraz daha kükreme modunda duyuluyor. Hafif bir ürküntü yaþasam da, içimdeki arzuyu bastýrmama imkan yok artýk.

Derken, tam da zevkin doruðundayken, oyun arkadaþým oyun bozanlýk yapýyor.

Oyuna dönmesi için ikna etmeye çalýþýyorum. Ýkna olmuyor. Belli ki sýkýldý benimle oynamaktan.

Güzel bir oyun olmasý için, onunla oynayabilmek için vazgeçtiðim ve göze aldýðým þeylerden bahsediyorum: “Düþtüm, yaralandým, annemin gazabýna uðradým, derslerimden geri kaldým.. Sense mýzýkçýlýk yaparak karþýlýðýný veriyorsun..” Aldýrmýyor bana. Mýzýtmaya kararlý.

Giderek sinirleniyorum ve aðýz dalaþýna giriyoruz. Az önce yaþadýðýmýz keyifli ve heyecanlý duygular yerini öfkeye býrakýyor. Topu oyun arkadaþýmýn suratýna fýrlatýp evin yolunu tutuyorum. Evde annem beni bir hýþýmla karþýlýyor; durmadan hakaretler yaðdýrýyor ve bir iki tane de yapýþtýrýyor suratýma.

Keyfi kaçmýþ bir oyun, yetiþtirilememiþ ödevler, hayal kýrýklýðý ve kaybedilmiþ bir oyun arkadaþýyla hayatýma kaldýðý yerden devam ediyorum...

* * *

Bir zaman sonra yeniden içimde oyun oynama tutkusu yeþeriyor. Son oyunda yaþadýðým olumsuzluklarý unutmuþ deðilim. Yine de “belki bu defa iyi þeyler olur” diyerek, yeni bir oyun arkadaþý aramaya davranýyorum.

Þimdi hava kararmak üzere, içimde dayanýlmaz bir oyun tutkusu. Birazdan annem eve çaðýrýr, oyun oynayacak pek kimse de görünmüyor etrafta. Gözüme kestirdiðim birisi var ama oynayýp oynamamakta kararsýz gibi. Benimse ýsrar edecek gücüm yok. Boynumu büktüm, taþlarý dizdim, topu hazýrladým bekliyorum. Gelirse oynayacaðýz, gelmezse eve gideceðim...

* * *

‘Elim sende’ oynamaktan hiç usanmadýðým bir oyun. Terlemekten, düþmekten, yaralanmaktan, cezalanmaktan, hayattan geri kalmaktan, yenilmekten ve yenmekten hiç usanmadýðým bir oyun... Elim sende ey yar, alsana!