Donuk kalmýþ ve eksiltilmiþ bir bakýþta doðdum,
Sessizliðin hakimiyet kurduðu, uykusuzluðun, kefaletsiz hapsine mahkum edildiði bir gecede,
Kýzarmýþlýða teslim yedi canlý göz dalmalarýnýn boþluða, boþ boþ saplandýðý bir gece olmuþtu doðum günüm.
Küçüklüðüm çok uzun sürmedi, her bir saniyenin milyon parçasý gibi büyüdüm hemencecik,
Barajý harab olmuþ göz yuvasý yetmedi artýk beni taþýmaya, sýðamadým.
Süzülmeye baþladým yavaþca, dibi görünmeyen uyuþmuþluk tadýndaki sonsuzluða,
Fazla ses etmedim, belli etmedim kendimi,
Ama yinede gizleyemedim kararmýþ göz altlarýnda býraktýðým ýslak ayak izlerini.
Tutunacak bir yer aramanýn faydasýzlýðýnýn, buðu ile yazýlý olduðu bir cama baþýmý yaslamýþ,
Yolumu çizerek, iz býrakarak düþmeye devam ettim...
Lezzetli bir þarkýnýn nakarat kýsmýnda biraz duraksadým,
Ýçimde notalarý dinlemenin hevesi yeni yeni tazelenirken,
Yetmedi gücüm tutunmaya, yine hýzlandým.
Hevesim kýrýlsada, belli etmedim, boynumu bükmedim, devam ettim.
Güzel hayallerin dalgalý yansýmalarýný hissetmeye baþladým tuzlu tenimde,
Tam da buz kesmiþ yanaðýn ortalarýndayken, içim bile ýsýndý, öyle kaldým yerimde.
Yaðmur damlasý tadýnda düþüþlere inat olsun diyeydi biraz da bekleyiþim,
Ama yine fazla oyalanamadým, devam ettim yine eskimiþ bir karanlýðýn kimsesiz yolculuklarýna,
Üzerime yansýmýþ hayallerin benimle beraber aþaðýya geldiðini,
Yolun sonuna yaklaþmýþken sezebildim anca...
Eski bir piyanonun ince tuþlartýnýn sesi tadýnda son bulurken yolculuðum,
Ne ardýma baktým, ne de yolun sonunda ne olduðunu hasarlý beynimde çizmeye çalýþtým,
Öyle býraktým kendimi, sonsuzluðun kollarýna.
Ne beþ dakika önce, ne de beþ dakika sonra.
Ümitlerin tam sýfýrýn altýna vurduðu anda,
Öyle býraktým kendimi, sonsuzluðun kollarýna....
Donuk kalmýþ ve eksiltilmiþ bir bakýþta doðdum,
Sessizliðin hakimiyet kurduðu, uykusuzluðun, kefaletsiz hapsine mahkum edildiði bir gecede,
Kýzarmýþlýða teslim yedi canlý göz dalmalarýnýn boþluða, boþ boþ saplandýðý bir gece olmuþtu doðum günüm.