"Ellerin soðuk, ýsýtmadan bana dokunma!"

Sana bütün söyleyebileceðim bu, senden önce bir çok kiþiye söylediðim gibi.
Bir insanýn suratýnýn alabileceði en alýk ifadeyle bakýyorsun bana þu anda, farkýnda mýsýn? Ne o? Çok mu þaþýrdýn?
Sana neden þaþýrdýðýný da ben açýklayayým istersen ama bunu yapabilmek için, biraz gün ýþýðýnda kendini görmen lazým...
Karanlýktasýn çünkü, üstelik de zifiri...

Sen "aldatansýn."
Emeðine saygým büyük...
Ýnsanýn "aldatmak" kavramýný hayata geçirebilmesi için, önce kendi içindeki "en insan" noktayý bulup, orada kocaman bir delik açmasý gerekir. Delik açmak yetmez...
Ardýndan, o deliðin içini, yumuþak gibi görünen ama hainlik denen minik taþlarla bezediði bir çeþit yatakla doldurmasý gerekir ki, oraya düþen insanlar, ilk anda o yüreðin delik ve içinde ise iltihaplý bir sertlik olduðunu anlayamasýn ve bir süre daha güvende hissetsin kendini.
Aslýnda insanlar, o yataða dinlenmek ya da uyumak için uzandýklarý vakit, anlarlar bir terslik olduðunu... Ama bütünüyle anlamak, onlarýn zamanýný alýr... Meþhur sözü herkes bilir:
Kiþi kendi gibi bilir herkesi...
Ve mum yanar, vakit yatsý olur.
Takke düþer, kel görünür...

Bu arada "aldatan" kiþi, saðladýðý "çýkar" ile yoluna koyulmuþtur ve kendini alýþveriþ yapmýþ, "kârlý" birisi olarak addetmektedir.

Aldatan insanlarýn bedenleri, hepimizin bildiði uzuvlara sahip deðildir...
Yürekleri de, gözleri de, algýlamalarý da “týrnak “olmuþtur yüreklerinde, denk getirebildikleri insanlarý çizmek ve derilerine batýrýp uzun uzun sýzlatmak için...
Ancak bana batýrýlan bu týrnaklar þimdiye kadar hiç ama hiç iz býrakmadý çünkü ben daima “gerçek” peþinde bir ruhtum, bir ruhum olduðunu hiç unutmadým ve gerçeði ararken yaþadýðým iklim þartlarý derimi o kadar kalýn hale getirdi ki, baþkalarý için birkaç hafta ya da ay “sýzlama yaratacak,” “yara yapacak” bu týrnak batýrýþlarý, artýk bende sadece, bir günden bile az, hafif bir kaþýntý yapar...
Gelgelelim bütün aldatan insanlar, kendilerinden habersiz olduklarý için, yüreklerinin deliðinde iðreti ve zorla duran bu týrnaktan da habersizdirler ve maalesef kendilerini kýlýç kuþanmýþ bir fatih ya da son derece güzel bir býçaða sahip muzaffer insanlar olarak görürler ki, en zavallý halleri de budur...
Oysa tüm sahip olabildikleri, sadece ve sadece bir týrnaktýr...
Sen de böyle idin...
Ne kýlýcýn vardý ne de býçaðýn...
Þimdiye kadar “aldattýðýn” bir çok kiþiye beni de ekledin tabii...
Bir farkla ki, ben “aldanmadým...”

Çünkü...
Bu, insaný en saf þekliyle “insan” olma halinden uzaklaþtýran tuzaða hiç düþmedim ben...
Ýnsanýn kendine yapacaðý en büyük kötülüklerden birisidir: “Aldanmak” diye bir kavramý kabul etmek.
Yoktur böyle bir kavram... Kendinize bu kötülüðü etmeyin...
Eðer bunu kabul ederseniz, hayatýnýza gelen her yeni insana “kuþkuyla” bakma durumunda bulursunuz kendinizi. “Güven” kelimesi masallarda kalýr... “Sevmek” kavramýný þartlara baðlarsýnýz...
Birisine küçücük bir hediye almak istediðinizde bile, aklýnýza ilk düþen o kiþinin size ne alýp almadýðý olur...
Sürekli bir takým “hesaplar” yaparak yaþarsýnýz...
Kýsaca, sizi siz yapan ve insan yapacak ne varsa uzaðýna düþersiniz...

Unutmayýn, aslýnda, aldatýlmak diye bir þey de yok... Sadece “aldatmak” var...

Bu nedenle, "aldatan sadece kendini aldatýr..."

Esra Güzelipek