Ben varken yok oluşları tıpkı zirve ye benzetirim. Bilirsin değil mi zirveyi. Yaşadın mı peki hiç bu olguyu? Gördün mü hiç? Duygular tıpkı zirveye benzer. Önce en aşağıdan başlarsın, en alttan, en azdan, en sığdan…sonra mesafeye mesafeler ekler zaman, yaşanmışlıklar, önce1-2 adım, önce yavaş yavaş, önce ağır ağır çıkmaya başlarsın..sonra bir yerde yorulacağını düşünürken , hızlanan her adımın seni daha mutlu, daha dingin hale getirdiğini anlarsın. Bir gün bir bakmışsın zirve çok yakında, bir gün bir bakmışsın daha da yakında, bir gün bir bakmışsın ki sen bile anlamadan zirvenin en tepesindesin…
     Biliyor musun? önemli olanın en küçüğü, en azı başarılmıştır burada. Herkes belki de, evet evet, ne mutlu başardım, başardı derken, hiç kimse bilmez ki yapılması gerekenin, olması gerekenin, BAŞARILMASI gerekenin en küçük kısmı başarılmıştır. Önemli olan O ZİRVEDE KALABİLMEKTİR. ÖNEMLİ OLAN DEĞER VERDİĞİNİ O ZİRVENİN TEPESİNDE TUTABİLMEKTİR.
     Gün olur bir bakarsın ki, küt diye yüreğinde büyük bir gürültüyle, içinde kocaman bir acıyla, zirvenin o en başlangıç kısmına düşmüşsündür. Ama düşüşteki o acı öyle büyüktür ki ruhunda, aslında o başlangıçta kalmamıştır artık. O başlangıca güç, o başlangıca cesarette kalmamıştır. Ruhunda öyle büyük çizikler, öyle derin sıyrıklar oluşur ki; o andan öncesi hep yaralı bir geçmiş olarak kalır bedeninin manevi tarafında, ve ne zaman birileri elinden, yüreğinin ellerinden tutup “ hadi “ dese zirveye dair, o yaralı geçmiş gözlerinizin önünde delice kanamaya başlar. Bir tek siz bilir, bir tek siz hisseder, bir tek siz görürsünüz o deli kırmızıyı, sıcağını, yakışını, acıtışını…
      Önemli olan değer verdiğini zirveye çıkarmak değil, onu zirvede tutabilmek, onu korumak, onu yüreğinle gözetmek, düşüncelerinle onu hiçbir şeyin incitmesine izin vermemek, zirveden düşüşüne engel olmaktır.
     Zirveden düşüşün geri dönüşü çok zordur. Çok zor. Sonrasında ki her adımda yaralı geçmişiniz hep bir adım ardınızdan gelir. Yaşadınız mı bu olguyu? Gördünüz mü hiç bilmiyorum…