Yüreðime gömün beni bugün. Yoruldum sivri çakýl taþlarýna benzer aþklarýn üzerinde yürümekten. Dalgalarýn kýyýya vurup, savurup koynuna aldýðý ince bir kum tanesi olmak istiyorum. Ve boðulmak kendi mavilerimde. Deniz yýldýzýnýn beþ kolundan bir tanesi bile saramadý beni. Oysa ince sýzýlara da, keskin acýlara da alýþkýn benim bedenim. Sularýn durulduðu bir denizde oynaþan martýlarý hiç izlemedim...

Yüreðinize gömün beni bugün. Evrenin bütün güzelliklerini kutsayan yüzümü gömün yüreðinize. Yorgunum kýrýk dökük kelimelerle konuþmaktan. Yorgunum boþ yüzeylere dolu kelimeler yazmaktan. Usandým kendini tekrarlayan baþlangýçlardan...

Ölümün kara lekesi düþtü önüme. Belki bedenin kan rengi vedasý daha kolaydý. Evet eminim daha kolaydý, lime lime doðranan bir ruhun çýrpýnýþlarýndan. Nefes alan ciðerlerin bir susuþu yetiyor ölümlere. Ya ruh? Zerrelere bölünüp bölünüp acýlarýný katlama derdinde. Hangi doktor çare bu derde? Yapýþýr mý acaba parçalarým en kuvvetli yapýþtýrýcýlarla? Tuzla buz oldum...

Kendi yüreðimin kara deliklerine saklanmak istiyorum. Hiçbir ýþýðýn sýzmaya gücünün yetmeyeceði, hiçbir umut çiçeðinin yeþermeye yeltenmediði. Hayallerin kucaðýnda öyle gündoðumlarý, öyle manolya kokulu ilkyazlar yaþadým ki, aðýr geliyor artýk sabaha varmayan gecelerin gerçekliði...Saklanmak kendime ve yavaþ yavaþ yokolmak istiyorum.

Gömün beni yüreðimdeki küçük kýzýn gözbebeklerine. Balköpüðü damlalar damlýyor göðsüne. Çocuklara özgü umursamazlýk, çocuklara özgü vurdumduymazlýkla yaklaþtý aymazlýklarýnýza. Uçurtmalar uçurdu bilmediði gökyüzüne. Bir bedenin içine sýðmayan kocaman ruhumu da gömün birlikte. Güzelliðe tutkun, þehvete aç bakýþlarýn yükü altýnda ezildim. Bir perde gibi örttü insana dair güzel yanlarýmý bu süslü elbise. Dokunabileceðiniz yumuþacýk bir ten isteyen elleriniz, öpebileceðiniz arzulu dudaklarý hedef belirlemiþtiniz. Oysa dokunmanýn hiç aklýnýza gelmediði bir yüreðe de sahibim ben. Orada ebruli bir kadýn bekliyor...

Kendimden yorulup, kendime kaçmanýn kýsýr döngüsüne yolculuðum. Ne menzili biliyorum, ne hedefin farkýndayým. Bir cenin olup annemin kutsal bedenine geri dönmek istiyorum. Oysa yalnýzlýðým öyle koyu bir renk ki bugün, topraða bile koyamýyorum.

“Kayýp” ilaný vermek istiyorum ruhum için. “Bir tutam umuda muhtaç, yarýna dair özlemlere aç, belirsizliðin kýskacýnda yarým bir ayraç” Var mý böyle bir ruh etrafýnýzda sahipsizce dolaþan? Kayýptýr kendisi. Ulaþýn lütfen sahipsiz bedenime, ruhsuz boðuluyorum çok ama çok derinlerde...

Kendi yarattýðým sahte balonlarýn içine oturup, kendi yarattýðým sahte diyarlarý izledim gökyüzünden. Kulaklarým saðýr oldu patlama sesinden. Patlayýp sönen sahte balonum muydu, boþ hayallerim miydi bilemedim. Patlama sonrasý sessizliðindeyim ben...

Küçük bir masal ülkesi kurmuþtum kendime. Kraliçesi ve tek hakimi olduðum. Sýnýrlarýmý yerle bir eden bu deprem nereden çýktý birden? Fay hattýnýn tam üstünde mi inþa etmiþim deðerlerimi? Kaçýþlar çözüm olur mu ki? Yýkýlan binalarýn taze yanýk ve toprak kokusu mu, yoksa yýkýlan deðerlerim mi hýçkýrýklarýmýn sebebi? Bir kaosun içinde içiçe geçmiþ hepsi...

Gömün, gömün beni yüreðime. Emanet ediyorum elimde kalan son üç beþ sevincimi bir avuç dosta. Tek mirasým bu, o da yalnýzca anlayana....Gidiyorum kendime...Gömün beni bugün yüreðime...