İlk kar düştü toprağa…
Tabiat beyaz yorganını örttü üstüne. Ne kadar çok zaman geçmiş camda kar düşümünü izlemeyeli…
Nefesimin ısısı camı buğularken farkında olmadan bir çöpten çocuk çizmişim parmağımla cama;
O çöpten çocuk tuttu kolumdan götürdü beni aydınlığa…
‘Sen’ dedi ‘çocukluğunda da çizerdin beni cama gel gidelim çocukluğuna…’
Tuttum sımsıkı elinden. Biraz buruk biraz mutlu çıktık hayal yoluna
Gördüğüm öğrendiğim tattığım ilk kar ı anlattı bana…
Dünyayı yeni yeni tanımaya başladığım yıllardı ilk kar ı tattığımda. Sıcacık sobanın başında oturmuş, annemin benim için patlattığı mısırları yerken dalıp gitmiştim bahçemize düşen beyaz pamuklara. Bembeyaz tertemiz pamuk şekeri gibi…
Annemin öğrenmem için önüme getirdiği bir tepsi kar la eriyip su haline gelene kadar avuç avuç oynadım, ürkek merak dolu ve hevesle yedim. İşte ilk tadını alışımdı bu. O her kış yağar ben (hala) her kış yerim ve hep hasta olurum…
Sonra beni okul çıkışlarıma götürdü. Hatırlamak mı hiç unutmadım ki çatılardan sarkan buzları, tadı hala damağımda…
Ve mahallenin bütün çocukları toplanıp altımıza Bir poşet alıp sıra sıra tepeden kaydığımız o günlere… Ne kolaydı eğlenmemiz.
Kaymaktan sıkıldığımızda yaptığımız kardan adama ben hep beremi takar Aylin hep burnu için havuç getirirdi evden. Ne zordu Zeynep’lerin karanlık bodrumundan göz ve düğmeler için kömür parçaları toplamak. Sonra emeğimizi hiçe sayıp kardan adamımızı yıkıp yere yatıran mahallenin erkek çocukları. Ne acımasızdılar…
Kartopu savaşlarımız, tek parmaklı eldivenlerimiz ne kadarda küçükmüşüz... Ve ellerimizin ayaklarımızın sızısından ağlayarak evlerimize dağılışlarımız, başımızı kaşımamızı önerirdi büyüklerimiz çabuk geçermiş acımız.
Ve birden masal gibi Bir yere götürdü beni çöp adam. Artık büyümüşüm
yanımda Bir adam Karlı Bir günde beni öpüşünü kar a seni seviyorum yazışımı ilk aşkı tadışımı. Karlı Bir günde öğrenmişim sevmeyi…
Yılın ilk kar ı düştü toprağa çöpten adam götürdü beni aydınlığa ‘sen’ dedi ‘hatırlamadın mı beni hala?’ hatırladım çöpten adam seninle sökmüştüm okumayı ilkokul yıllarımda sen kitaplarda okuduğum Cin Ali den başkası değildin…
Çocukluğumdakilere armağan…
Gönül Sevinç


20.Kasım 2004