dedem, duvardaki rutubetten bir gemi çizmişti
tüm yolculuklarım
işte o gemiydi

gemi rutubetin sadece hayaliydi
geçip gitmişliğin
bir divanda yitip bitmişliğin asi resmiydi
ve aslında
elde var sıfırın kahpecesiydi

ne umut gözlüydü dedem
ne de gemi bir yerlere gidebilecek deniz bulabilmişti
kavgalı, hep aldatmacalı
hep sancılı
ve aslında
sadece yaşanamayan bir yaşamın boynu bükük fotoğrafıydı

dedemin hasretliğinin
her limanda bir sevgili
her savaşta bin yürekliliğinin
yalınlanmış yalanlığıydı
ve aslında
akıp giden zamanın
akamayan, gidemeyen yalnızlığıydı

gemi çoktan kayboldu
dedemi son yolculuğunda
beni dedem burukluğunda unuttu
bacasından yükselen dumanlar
on liranın geçmiş korkusuydu
ve aslında
bana kalan geminin rutubetten oluşu değil
bir sabah, on liranın, bana vuran yosunluğuydu...