Ýlk okul beþinci sýnýf öðrencisi, liselileri taþýyan babasýnýn midibüsünde heyecanlýydý.
Çünkü, büyük rüyasýnýn gerçekleþmesine onbeþ dakika, bilemedin yarým saat kalmýþtý.
xxx
Özel bir lisenin servis þoförlüðünü yapan babasý, annesinin ölümünden sonra oðlunun üstüne daha bir titriyordu.
xxx
Küçük öðrenci, “sabahçý” olduðu için, babasýnýn öðleden sonraki servisine binmiþ, özel liseye doðru gidiyorlardý.
Baba, midibüsün sahibi deðil, þoförüydü.
- Yarýn arkadaþlarýna göster imzalý fotoðrafý, dedi oðluna…
- Hepsine söyledim zaten… Onlar da fotoðrafý bekliyor, dedi çocuk…
Olay þuydu:
Þampiyonluða oynayan büyük bir takýmýn “ikinci” golcüsü, o gün öðleden sonra panel için bu özel liseye gelecekti.
Küçük öðrencinin bu “ayrýcalýklý” seyahatinin sebebi de, taraftarý olduðu büyük takýmýn bu golcü futbolcusunu “canlý” olarak görmek, gördüðüne küçük arkadaþlarýný inandýrmak için de imzalý bir fotoðrafýný almaktý.
xxx
Konferans salonunun arka koltuklarýndan birinde kendine yer bulan “babadan torpilli” küçük öðrenci, golcü futbolcuya sorulan sorularý, onun verdiði cevaplarý duymuyor ve anlamýyordu.
Sadece dikkatle ve hayranlýkla seyrediyordu.
Babasý dýþarýda kalmýþtý.
xxx
Panel alkýþlarla bitti, bütün salondakiler gibi küçük öðrenci de ayaða kalktý.
Futbolcu, onun bulunduðu yerdeki kapýya doðru yöneldiðinde, liseli çocuklar etrafýnda büyük bir kalabalýk ve kargaþa oluþturdu.
Futbolcu, daha önce salonda satýlan fotoðraflarýna, uzanan defterlere, ders kitaplarýna imza atýyor, bir taraftan da bir an önce çýkmak için adým atmaya çalýþýyordu.
Küçük öðrenci, hizasýna gelen golcü futbolcuya ulaþmakta zorlanýyordu; kendisinden büyük liseli aðabeyleri duvar olmuþtu. Aralarýndan yýrtýnýrcasýna hamle etti.
Ayaklar altýnda kala kala, itile kakýla, sýyrýla sýyrýla öne çýkmayý baþardý ve “bütün parasýný yatýrarak” satýn aldýðý fotoðrafýný uzattý futbolcuya...
Futbolcu:
- Ulan hem imza istiyorsun, hem kalemin yok, diyerek resmi elinin tersiyle itti ve çekip gitti.