İlk okul beşinci sınıf öğrencisi, liselileri taşıyan babasının midibüsünde heyecanlıydı.
Çünkü, büyük rüyasının gerçekleşmesine onbeş dakika, bilemedin yarım saat kalmıştı.
xxx
Özel bir lisenin servis şoförlüğünü yapan babası, annesinin ölümünden sonra oğlunun üstüne daha bir titriyordu.
xxx
Küçük öğrenci, “sabahçı” olduğu için, babasının öğleden sonraki servisine binmiş, özel liseye doğru gidiyorlardı.
Baba, midibüsün sahibi değil, şoförüydü.
- Yarın arkadaşlarına göster imzalı fotoğrafı, dedi oğluna…
- Hepsine söyledim zaten… Onlar da fotoğrafı bekliyor, dedi çocuk…
Olay şuydu:
Şampiyonluğa oynayan büyük bir takımın “ikinci” golcüsü, o gün öğleden sonra panel için bu özel liseye gelecekti.
Küçük öğrencinin bu “ayrıcalıklı” seyahatinin sebebi de, taraftarı olduğu büyük takımın bu golcü futbolcusunu “canlı” olarak görmek, gördüğüne küçük arkadaşlarını inandırmak için de imzalı bir fotoğrafını almaktı.
xxx
Konferans salonunun arka koltuklarından birinde kendine yer bulan “babadan torpilli” küçük öğrenci, golcü futbolcuya sorulan soruları, onun verdiği cevapları duymuyor ve anlamıyordu.
Sadece dikkatle ve hayranlıkla seyrediyordu.
Babası dışarıda kalmıştı.
xxx
Panel alkışlarla bitti, bütün salondakiler gibi küçük öğrenci de ayağa kalktı.
Futbolcu, onun bulunduğu yerdeki kapıya doğru yöneldiğinde, liseli çocuklar etrafında büyük bir kalabalık ve kargaşa oluşturdu.
Futbolcu, daha önce salonda satılan fotoğraflarına, uzanan defterlere, ders kitaplarına imza atıyor, bir taraftan da bir an önce çıkmak için adım atmaya çalışıyordu.
Küçük öğrenci, hizasına gelen golcü futbolcuya ulaşmakta zorlanıyordu; kendisinden büyük liseli ağabeyleri duvar olmuştu. Aralarından yırtınırcasına hamle etti.
Ayaklar altında kala kala, itile kakıla, sıyrıla sıyrıla öne çıkmayı başardı ve “bütün parasını yatırarak” satın aldığı fotoğrafını uzattı futbolcuya...
Futbolcu:
- Ulan hem imza istiyorsun, hem kalemin yok, diyerek resmi elinin tersiyle itti ve çekip gitti.