.........tümör adaları papillaların stromasına invazyon
göstermektedir.
TANI:Transisyonel hücreli karsinoma (Grade 3 .4)
* * *
Toplam üç satır...
Yaşam kaç satır acaba?...
"Satır sonu"na konulmazmıydı nokta?...
Oysa şimdi kar gibi beyaz bir sayfa ortasında ki "üç sa
tır",yaşam'a konmuş bir "nokta" !...
* * *
Böylemi başlamalıydı yaşamın lezzeti?.
Ne tuhaf!...
Farketmeye başladım ağaçtaki can,ı...Yaprakda ki damarı.
Ayakkabımdaki çamura ilk kez baktım dikkatli.
Buğdaydan yapılırdı değil mi ekmek?...
Evet,evet;bu kokan toprak...
Yağmurda ıslanmayı aptallık sanırdım!.Şemşiyem eksik ol
mazdı elimden.
Etrafımda ne çok şey varmış meğer, ben ve sorunlarımdan
başka hayret!...
Okula giden şu çocuğun üşümüş bakışını gördüm ilk kez...
Oysa"okula giden bir çocuk",yollardaki,ağaç,insan,araba,
ev,yol figüründen başka bir şey değildi bugüne dek.
"Su"da bir tad var gibi...
İstediğim kadar içebilirim değil mi artık sigara!.. Ne
farkeder ki az yada çok içilecek bir duble rakı.
Birazdan söker şafak...
Pek öyle yorgun değilim....Biraz yumsam gözlerimi şöyle,
o bile yetecek.
Otobüse binmeyip,yüreyerek gideceğim bu sabah işe..Gözüm
de "sırf figür" olan her şeyin anlamını kavramam gerek.
Telaş yok,kesin...
Hiç değilse bu sabah,ıskalamayacağım yaşamı.
Yok yok hayır,rüşvet falan gerekmez.Çabuk çabuk yapabili
rim işinizi.
Hem sonra ne olacak ki;gün gelip bir gün, benim de size
düşecektir işim...
İnsan insana muhtaçtır...Ödeşiriz böylece.
* * *
Genelevdeki "ilk kadınımı" gidip bulsam bir yerlerde...
Şehvet gazaplarında ölüp gitmediyse eğer.

Kimbilir hangi şehrin hangi sokağındaki, olanca yalnızlı
ğıyla yaşadığı göbekli siyah demirparmaklıkları olan iki kat
lı evin,rutubet kokan kimsesiz odalarındadır şimdi o, kucağın
da kedisi...
Girip koluna götürsem,sobalı,mermer masalı,tahta iskemle
li bir meyhaneye.. Desem ki;köfte,şiş,yoğurt birde...Piyaz da
olsun bol sirkeli.
Desem ki; biliyor musun,rapor böyle böyle ?...
Kanıksanmış acılarla körelmiş duygularına rağmen,insanca
bir hüznün,minicik bir pırıltısı,yanıp sönse gözlerinde.
Sonra kadından yana başımdan geçen;o günden bugüne......
"Vay kepaze herif" dese,burnumun ucundan tutup da çekişti
re çekiştire..."O utangaç çocuk sen misin?"...
Ben ona hiç sormasam hayatı...Bencilce.
Umursamasa o...
Yorgun,sarhoş ve olgun,gülümsese...
* * *
Parklar ne güzel bugün...
Çocuk arabaları renk renk...İçlerindeki bebekler;kavgayı
kazanmış tohumun,yaşam hakkını elde etmiş gururlu keyfi,sevgi
öpücükleriyle pembeleşmiş yanakları ve doymuş karınlarıyla hu
zurlu,mışıl mışıl,bir gündüz uykusunun masum ve kaygısız rüya
ların birindeler yine.
Gençler;yaşam boyu bir daha bulamayacakları,o ilk kaça
mak öpüşlerin sihirli güzelliklerinden habersiz,suçlu bir mut
luluğun telaşı içindeler kuytularda...
Güneş her zamankinden anlamlı battı bugün...
Serinlik ilk kez sardı bedenimi böylesine...
Ne güzeldi değil mi hava bugün ?. Akşam olsun hiç isteme
dim.
Işıl ışıl şimdi tüm şehir...
Her ışığın altında rutin bir yaşamın renksiz silüetleri
ni görür gibiyim...
Bir, "Nisan şakası" yapmalı tüm insanlara...
Ve demeli ki:yaşamı duyabilmek için enine boyuna,illa da
bir rapor mu gerek!...
* * *
Çok geç olacak sonra...
Çok geç olmadan ne olur;bir rapor da siz y
a
z
ı.