DEMEDEN, KONUÞ BENÝMLE…

Bana “beni seviyorum” deme, yani “seni seviyorum” deme. Sevemezsin, yapamazsýn. En fazla ne kadar sevebilirsin beni, kendini unutacak kadar mý? Hayýr. O zaman sevemezsin. Salt sen deðil, kimse sevemez beni veya bir baþkasýný. Bana “sana alýþtým” diyebilirsin ama “seviyorum” diyemezsin. Diyemez misin, dersin, demesine dersin, ama ben inanmam. O yüzden, birbirimize inanacaðýmýz kadar konuþalým. Dikkatli ve özenle seçelim kelimelerimizi. Örneðin; “yanýmda olmaný çok isterdim” diyebilirsin bana, çünkü gerçekten yanýnda olmamý isteyebilirsin. Bu normal. Ama “seni seviyorum” demen ve demem, anormal…

Zaten niçin sever, insan insaný? Kendi istediklerini, karþýsýndakinde bulduðu için, sever karþýsýndakini, yani kendini sevdiði içindir karþýsýndakine sevgisi.

Bana “seni aldattým” deme, yani “beni aldattýn” deme. Aldatmak zorundayým.. Neden ve niçin aldatmayabilirim seni? Aldatmamam için sebeplerim yok, çünkü isteklerimi sende bulduðum içindi sana olan sevgim ve bu her þeyi sende bulduðum anlamýna gelmez. Çünkü sen de, hiçbir eksikliði olmayan deðilsin, eksiklerin var, eksiklerim var. Eksiklerimi bir baþkasýnda daha aramak aldatmak deðildir seni.

Bana hiçbir þey deme, sadece konuþ, hiçbir þey demeden konuþ.
Konuþarak yaþayalým, birbirimize bir þeyler diyerek deðil. Birbirine bir þey demek, hiçbir yere götürmez hiçbir insaný, ilerletmez. Ancak konuþursak ilerleriz, konuþursak birbirimizi tamamlarýz…

Hiçbir þey deðildir, bir þey demek… Konuþalým…