İMF’ NİN GÜNAH GALERİSİNDEN.

“ Kendi kuyunu kendin kaz “ politikaları.



İMF bu güne kadar kriz yaşayan ülkelerin ekonomilerine müdahale ederken,ekonominin sosyo-ekonomik yönünü göz ardı ederek,kendince tespit etmiş olduğu kriz politikasını her ülkede aynı şekilde uygulamıştır.
Bu yanlış politikaların en bariz uygulamaları,1997-1998 deki Asya krizinde görülmüştür.
IMF nin bu ülkelerde uygulamış olduğu kriz ekonomisi sosyal mahsurlarından başka,ekonomik krizin bir ülkeden diğerine sirayet etmesine zemin hazırlamıştır.
Yanlış diye ifade ettiğimiz,ülke ekonomilerinde daralmayı ön gören politikalar sadece o ülkenin ekonomisini olumsuz yönde etkilemekle kalmaz,komşu ülkelerin ekonomilerini de etkiler.
Bu sistemde,bir ülkenin ekonomisi zayıfladığında;ekonomideki daralmanın doğal sonucu olarak,komşularından yapmakta olduğu ithalat azalır ve böylece komşularının ekonomilerini de zayıflatır.
Bu durumdaki bir ülke,ithalatını kısarak;tüketici taleplerini yerli ürünlere yönlendirir.
Diğer bir yol da,gümrük vergileri koyarak,parasını rekabetçi bir şekilde devalüe edip,ithalatı kısmaktır.
Her iki şekilde de bir ülke ithalatını kısarken ekonomik çöküşü doğrudan komşularına ihraç etmektedir.
IMF nin belirlemiş olduğu bir başka kriz politikası;1930 ların ekonomik daralmalarına dayalı kriz politikalarını dahi aratır olmuştur.
“ Kendi kuyunu kendin kaz” politikasının IMF reçetesi:
“ Ticari açıklarını azalt,hatta ticari fazla oluştur.”
Şayet bir ülkenin makro ekonomik hedeflerinin tek gayesi kredi veren yabancılara olan borç ödemelerinin yapılması ise,bu yöntem doğru olabilir.
IMF açısından bunun ülke insanlarına maliyetinin hiçbir önemi yoktur.
Türkiye açısından,konunun güncelliği ayrı bir önem arz etmektedir.
IMF yetkilileri ile Hükümet arasında bu günlerde yapılan gözden geçirme toplantılarında,faiz dışı fazla hedeflerinin tutturulamayacağı endişesi ve IMF heyetini yeni tedbirler almaya zorlamasının altında yatan asıl sebep,faiz dışı fazla yaratılarak borçların ödenebilmesini temin etmektir.
Bu faiz dışı fazla yaratılırken hangi fedakarlıklar yapılacak,nerelerden kısılacak.
Bu ülke insanları nasıl bir bedel ödeyecek.
Bu husus IMF yi hiç enterese etmemektedir.
Daralma ekonomilerinde baş vurulanların aksine IMF bu sefer;ithalatı azaltmak için gümrük vergilerinin artırılmasına ve daha fazla devalüasyon yapılmasına karşı çıkmaktadır.
Bu dönemlerde IMF nin vermekte olduğu yardımların asıl gayesi,döviz kurlarının daha fazla düşmesini önlemektir.
Serbest piyasa ekonomilerinde,mal fiyatlarının piyasa şartlarında kendiliğinden oluşmasına azami önem veren IMF,bu durumlarda döviz kurları için aynı hassasiyeti göstermemekte ve yukarıda ifade ettiğim şekilde dolaylı olarak müdahale etmektedir.
Gümrük vergileri koymak suretiyle,ithalatın kısılması ve devalüasyon çarelerinden başka;ticaret fazlası oluşturmanın yöntemlerinden birisi,”ihracatı artırmak”tır.
Tabiki ihracatı artırmak pek o kadar kolay olamamaktadır

2.     

Bir diğer yöntem ise,gelirleri düşürerek ithalatı önlemek.
Vatandaşın satın alma gücünü zayıflatmak.
Şu anda memur sendikaları ile hükümet arasında yapılan ücret artışı ile ilgili görüşmelerde,hükümetin,IMF tarafından belirlenen % 8 lik ücret artışındaki ısrarın asıl sebebi de budur.
Elbette IMF nin bu dayatma politikaları ticari fazla yaratma pahasına,bireyler üzerinde büyük bir ekonomik baskı yaratmaktadır.
IMF insanların ekonomik sıkıntılarını,yoksulluğunu,fakirliğini hiç önemsememektedir.
Onun amacı;bedeli ne olursa olsun ticaret fazlası yaratarak,yabancılara olan borçların ödenmesini temin etmektir.
IMF güdümündeki ülkeler açısından bu politikalar “KENDİ KUYUNU KENDİN KAZ” yada,literatürdeki tanımıyla “ kendi kendini fakirleştir” politikalarıdır.