yorgun kollarında taşıdığın düşler
seni nereye kadar tutabilir
uykunun anaç kolları arasında
ve küçük yapraklarının
rüzgarda açılırken kıvrımları
canın acır da
bir damla gözyaşı bile dökemezsin
sürüklenip giderken
hayat dediğin hayallerinin çarkında
dönüp duran yine sensin
dönüp dolaşıp geleceğin
köhne kapıların ardında
gözlerin ağır yaşlı pas tutmuş
ellerinde masumiyetinin son kırıntıları
yalvarıyorsun tanımadığın tanrılara
son bir çığlıkla
bıçak gibi kesip atarken
kutsal göbek bağını
fark ettin sen
herkes yalan söyledi sana
ne hissetmelisin
öğrettiler mi bunu da
son darbe ne kadar acı vermeli
peki ya son yoksa
hayat sandığın hayallerinin gölgesi altında
kırık benliğinin ıssız yollarında
koşarken umarsızca
mevsimlerden sonbahar
uçuşan sarı yapraklar
yağan ise kızıl yalnızlık
ve mevsimlerden sonbahar
çarklar dönerken
attıkların sonsuz
sessiz çığlıklar
dönüp dolaşıp yaşayacağın mevsim
SONBAHAR.

Gizem Ozan
08.10.2004 23:06