Üstü kir tutmuş düşünceleri
Kalbinin tortusundan uzakta
Riyakâr zamanlar şerefine
Katledildi kanatsız mavi kuşları
Masumiyeti aynasına hapis
Kapısında bekleyen anılarla
İnce mavi saç örgülerinde
Biriken hayalleri, ıslak
Mavi bir rüzgar esiyor
Evinin tüm camları kırık
Ayaklarına batıyor şehvet
Geceleri kor oluyor gözleri
Mavi alevlerin
Yakmayan yoğunluğuna
Kaçıyor gözlerinin
Yanmış mavisi
Kor, küflü izler bırakıyor
Avuçlarında
Ellerine bakıyor gözleri
Mavi elleri var kızın
Renksiz düş kırıklıklarına inat
Dudakları bile mavi kanıyor
Koltuktan sızan kusmuk
Mavi mavi çarpıyor gözlerine
Bir kabus gibi eziyor zihnini
Bir kerpetenin mavi renkli
Sapının ince hayali
Kerpeten düşlerine kadar
Sıkıyor benliğini
O koltuktan düşmeden önce
Mavi gökyüzünün içine
Düşercesine
“Her şey mavi burda” diyor
Bir dehşete yatarcasına
Yumarken gözlerini
“Her şey mavi”
“Ne garip…”
Oda dönüyor etrafında
Halının şekilleri
Birbirine girip
Gülümseyen
İğrenç bir suratı
İmgelemeye zorluyor
Bulanık zihnini
Metal zırhlı çığlıkları
Yankıyor
Unufak duvarlarında
Nasıl olup da
Hala haykırabildiğine
Şaşıyor mavi kız
Ardından fark ediyor
Zavallı zihni
Yanılgılarından bir tutam
Uzatıyor kendi kendine
Çığlıklar kendine ait değil
Çığlıklar onun değil
Hızla kavrıyor eller bedenini
“Sen ne yaptın kendine böyle?”
Her zaman olduğu gibi
Sorguluyor dudaklar onu
Kulaklarında uyku öncesi
Sevecen bir ninni
Annesinin
Öfke ve korku dolu sesi
Kahverengi şişelerden
Gülümsüyor mavi haplar
Oda onlara gülümsüyor
Teşekkür edercesine belki
Midesinde kanına karışan
O mavi lanet…
“Her şey mavi burda” diyor
Mavi kız…
“Anne her şey mavi burda.”


Gizem OZAN
15.02.05