Büyüdüm…
     Ýnsanlara daha az öfkelenmeyi, onlarý anlamanýn onlarý alt etmekten daha kýymetli olduðunu ama kendi sýnýrlarýmý da korumam gerektiðini, kesin ve keskin çizgilerimin törpülenmiþ olduðunu, hayatta hiç bir þeyin diðerinden soyutlanmýþ olmadýðýný, asla dediðim zaman her seferinde hayatýn benden intikam aldýðýný, bir parçayý bütününden ayrý incelediðim zaman yanýldýðýmý, her düþün gerçekleþemeyeceðini ama yinede düþ kurmaktan vazgeçmemek gerektiðini, doðrularýmý herkesin kabul etmesi, önemsemesi gerekmediðini ama diðerlerine zarar veriyorsa 'bu benim' demenin bencillikten öte olmadýðýný, bir insanýn kendisi istemediði sürece deðiþmeyeceðini, hayatta büyük mutluluklarýn çok az sayýda olduðunu bu yüzden sahanda yumurta yerken bile eðlenebilmeyi, acýnýn hayata dair olduðunu ve zaman zaman yeteri kadar canýmýn yanmasý gerektiðini, ayaðým yere basarken de aklýmýn beþ karýþ havada olabileceðini ve bunun güzel bir mozaik oluþturabileceðini, böyle yaþamanýn bedelinin, mutlak surette sorumluluklarýmý ihmal etmek yada umursamamak olmadýðýný, özgürlüðün sýnýrsýz ve baþýboþ yaþamak olmadýðýný, diðerlerinin özgürlüðünün baþladýðý yerde benim özgürlüðümün bittiðini, ne kadar geniþ, sýcak ve içten bir çevreye sahip olursam olayým her zaman yalnýz olduðumu, insanlarýn, zaman zaman çýkarcý davranabileceklerini ve benimde sütten çýkma ak kaþýk olmadýðýmý, paranýn ve statünün kýymetli olduðunu, ‘Yalan söylemem, ben dürüst ve ahlaklý bir insaným’ diyenlerden köþe bucak kaçmam gerektiðini, insanlarýn zaaf ve kusurlarýnýn benim eðlencem olamayacaðýný, insanlara saygý duymanýn el-etek öpmek olmadýðýný, hayatýma giren insanlarýn her seferinde bana az yada çok bir þeyler kattýðýný, dünyanýn güvenli bir yer olmadýðýný, her seçimin bir bedeli olduðunu, her þeye ayný anda sahip olamayacaðýmý, herkesi sevemeyeceðimi, çýtayý hep yüksek tutmam gerektiðini, metinlerin mutlaka alt metinleri olduðunu, bir cümlenin birden fazla anlama geldiðini öðrendim.
     Büyüdüm…
     Oyun alanlarýna kaçýp baþým dönünceye kadar salýncaða binmeyi, mahallemin çocuklarýnýn arasýna karýþýp ip atlamayý, baþ ucumda, yeni aldýðým ayakkabýlarla uyumayý, oyuncak ayýlarýmla konuþmayý, Çizgi film izlemeyi ve çok gülmeyi, dünyada sadece siyahýn ve beyazýn varlýðýna inanmayý, sadece aðlamak ve zýrlamak suretiyle isteklerimin tümünü aileme kabul ettirmeyi, her þeyi ama her þeyi merak etmeyi, dünyayý çooook büyük sanmayý, erkenden uyandýðým ve amcamlarýn camiden dönmesini beklediðim, þeker ve para topladýðým bayram sabahlarýný, herkesin yanýnda utanmadan aðlamayý, aklýma geleni süzmeden, aklýmdan geçtiði gibi söylemeyi, güvende hissetmeyi, pasaklý dolaþabilmeyi, dizlerimdeki yaralarý, yaralarýmý soyup kanatmayý, annemin aldýðý ilk roman olan Pollyanna’yý okurken duyduðum heyecaný, keyfi ve þaþkýnlýðý, kardeþimin en iyi oyun arkadaþým olmasýný, herkesi sevmeyi, cümlelerin tek anlamý olmasýný özledim.
     Büyüdüm…
Kardeþimi kýskanmaktan, annemin kucaðýna oturmaktan ve beni sevdiðini söyletmekten, kaçak kaçak salýncaklara binmekten, babamdan korkmaktan ve de tapmaktan, yeni ayakkabýlarým deðilse de yeni kitaplarýmý koklayýp, baþ ucuma koyup uyumaktan, oyuncak ayýmla deðilse de bilgisayarýmla konuþmaktan, bayram sabahlarýný tüm büyüsünü ve düþlerini yitirmiþ olmasýna raðmen sevmekten, istediklerim olmayýnca aðlamaktan, Pollyanna olmasa da hala kitap okurken heyecanlanmaktan, keyif almaktan ve de þaþýrmaktan vazgeçemedim.
Büyüdüm… bilanço ortada…
Diyeceðim, büyümek zor zanaat…