Ah be çocuk, sus…
Andersan’ýn “Anne bak kral çýplak!” masalýný biliriz çoðumuz…
“Anne bak kral çýplak…” herhangi bir masaldan herhangi bir cümle deðil bu, zihnimde dolaþýp yankýsýný bulamayan. Öyle hayata dair ve öyle önemli ki…
     Þimdi kapayýn gözlerinizi ve hayal edin (hala yitirmemiþseniz bu özel yanýnýzý)… Bir küçük çocuk, henüz yazýlý olmayan kurallarý bellememiþ bir insan yavrusu… Öylece, kuru kalabalýðýn içinde durup, etrafa þaþkýn-umutlu gözlerle bakan… Kalabalýk dediðimde; sen, ben… Hani þu, özündekini sözündekine katamayan… Hani þu, gördüðünü diyemeyen… Hani þu, korkularýnýn arasýnda sýkýþýp kalan ve hayata akamayan, karýþamayan… Dedim ya iþte, tastamam sen, ben… Aramýzda o, kara-sarý-beyaz çocuk… Aramýzda insanlýk evresinin en masum hali… Aramýzda, gördün mü?
     Sonra o geliyor… Masalýn diðer kahramaný, kral… Yani otorite… Yani efendi olmasýna izin verdiðimiz… Yani anne, baba, patron, koca, arkadaþ, dost… Yani diyeceðim, hesap verdiðimiz… Görüyoruz… Duyuyoruz… Hissediyoruz…
     Kral, sen-ben, çocuk… Bakýyoruz iþte, birbirimize… Bir kýsýr döngü… Büyük bir çark… Diþliler yerli yerinde… Bakýyoruz…
     Kral çýplak… Susuyoruz… Sen-ben, kral… Hepimiz biliyoruz gerçeði, süzüle süzüle yürüse de, kral çýplak… Susuyoruz…
     Sonra o bozuyor sessizliði… Ah be çocuk, sýrasý mýydý, biz memnunken birbirimizi kandýrmaktan… Ah be çocuk, niye susmadýn ki sende bizim gibi… Ah be çocuk, ah be çocuk…
     “Anne bak kral çýplak!”
     Sesi gürlüyor döngümüzün oksijensiz ortamýnda… Eyvah, çark kýrýlmak üzere! Eyvah, oksijen sýzýyor!
     Sus çocuk… Sus, duymak istemiyoruz biz… Sus, alýþkanlýklarýmýza tutulduk kaldýk, istemiyoruz tutulduðumuz yerlerden kopmak… Sus, elbet bizde biliyoruz, kral çýplak lakin konuþmamak lazým… Sus, çocuk ‘niye’ diye sorma… Sorma, bilmiyoruz niye olduðunu…. Sus… Görme, duyma, bilme, konuþma… Zira istemeyiz biz oksijen…
     Susmuyor çocuk… Oksijen giderek artýyor, nefessiz mi kaldýk ne? Sen-ben, kral tahammül edemeyiz ki… Sen-ben, kral severiz kandýrmayý seni-beni, kralý…
      Çocuk konuþuyor, “anne bak kral çýplak…” Kulaklarýmýzý kapatýyoruz, duymak istemeyiz ki… Ah be çocuk, sus…
     Sen-ben, kral bir þeyler yapmalýyýz… Hem de hemen! Zira, geç kalýnýrsa… (ne olur ki? Bilmem iþte geç kalýnmamalý, susturulmalý çocuk) Toplum kurallarýný yaratalým hemen, sonra konuþmamanýn erdemlerinden bahsedelim… Duygularýný istismar edelim, korkutalým… Ezberci bir eðitim sistemi kuralým… Futbol, eðlence, markalar, moda derken suni gündemler yaratalým… Bencilliði kazýyalým zihnine, biz olmayý unutsun… Daha da olmazsa ‘beslemeyelim, asalým!’… Sus çocuk, sus…
     “Anne bak kral çýplak!”
     Çocuk, Eylül fýrtýnalarýmý düþer bahtýna…
     Çocuk, yalnýzlýkla mý tanýþýrsýn…
     Çocuk, dýþlanmanýn ne olduðunu mu anlarsýn…
     Çocuk, ‘beni kimse anlamýyor’ cümlesiyle mi tanýþýrsýn…
     Çocuk, asarlar mý seni Mayýslarda, Eylüllerde…
     Sus çocuk… Sus, yoksa payýna bunlar düþer…
     Sus çocuk, zira çarklarý kýrmanýn bedeli aðýrdýr…     
‘Anne bak kral çýplak…”
Hala mý çocuk? Halamý sesini katýyorsun yaþama? O halde yolun açýk olsun çocuk, yiðitliktir artýk payýna düþen…

“Anne bak kral çýplak…”
Duyuyorum sesini, duyuyoruz… Korkuyoruz… Korktukça, sana eziyet edeceðiz, seni korkutacaðýz… Sen bize aldýrma çocuk… yürü…
Ben mi?
Ben öðrendim sanýrým susmayý…
Görüyorum en az senin kadar… Görüyorum, kral çýplak… diyemem çocuk, dilim tutulur… Korkaðým ben çocuk… Ama sen de…
Bahtýn açýk olsun çocuk…
Yiðitliðinin türküsünü yakmakta bana düþsün…