Seni sevmeme izin verme birtanem... Çek ellerini ellerimden, gözlerini de gözlerimden; sen de sevme beni ne olursun birtanem. Ben düþüncemin karanlýk koridorlarýnda dolaþýrken ve düþüncemin duvarlarýna çarpýp oradan oraya savrulup dururken bir de senin sevgini taþýyamam, seni ne kadar çok sevsem de sana mutluluk veremem birtanem. Senin ýþýðýn yetmez yetemez karanlýklarýmý aydýnlatmaya, karanlýðýmda kaybolur, önce solar sonraysa karanlýklara gömülürsün benimle birlikte; boðulmaktan kurtulamazsýn karanlýk koridorlarýmýn ýssýz ve dar labirentlerinde. Senin karanlýðýn benim mutluluðuma engel deðil deme ne olursun birtanem, karanlýðým mutluluk deðil ancak acý verebilir sana ve seni severken sana acýlar vermeye gerçekten dayanamam ben biraz olsun anlamaya çalýþ beni ne olursun birtanem.

...

Ellerini aldýn ellerimden ama yaþlý gözlerin hala gözlerimde, gözlerini de al gözlerimden ne olursun birtanem, kalk ve bir kez olsun arkana dönüp bakmadan git buradan; sen gitmedikçe ben gidecek gücü kendimde bulamam ve seni sevmek yanlýþýna düþmekten kurtulamam birtanem. Seni sevmekten vazgeçemem deme bana ne olursun birtanem; vazgeç benden, karanlýðýmda boðulup sevginin kin ve nefrete dönüþtüðünü acýyla tecrübe etmeden ve vakit çok geç olup dönülmez yollara girmeden söküp at yüreðinden benim için biriktirdiðin sevgini, kalk ve hemen git hem kendini hem de beni daha fazla üzmeden. Sana, sevgine, þevkatine ihtiyacým var diyorsun hala; yapma ne olursun birtanem. Kendime gösterecek kadar bile þevkat yokken elimde sana ancak sahip olduklarmý; acýmý, kederimi ve bunalýmlarýmý verebilirim, bunu görebilmen o kadar zor mu birtanem? Haydi birtanem; daha fazla zorlama, kalk ve kendinden emin çek git, yalnýz býrak beni karanlýðýmda karanlýðýmla ve giderken beni unutmayý sakýn unutma; sen beni unutmadýkça ben seni asla unutamam ve seni karanlýðýma batýp yok olmaktan kurtaramam bunu sen de biliyorsun birtanem. Benim bile zor dayandýðým karanlýðým aðýr, çok aðýr gelir senin o küçük telaþlý kalbine; ben bile bu bitip tükenmez gelgitlere zor dayanýrken bir de senin onlarýn insan ruhunu tüketip yok eden çekimlerinde mahvolmana dayanamam anla beni ne olursun birtanem. Tekrar ve son kez söylüyorum sana; ýþýðýnýn alevi henüz yýldýzlar kadar parlakken al baþýný ve git karanlýk dünyamdan, aydýnlýk insanlarýn aydýnlýk dünyalarýnda ara aþký ve mutluluðu, sonsuz mutluluðu ve huzuru yakala daha da kuvvetli parladýðýnda ýþýðýn aydýnlýk insanlarýn aydýnlýk dünyalarýnda. Senden son birþey isteyeceðim birtanem; giderken için burkulsa ve yüreðin inceden bir acýyla tutuþsa da sakýn ama sakýn üzgün durma, baþýný dik tut tüm acýna raðmen ki aklým sende kalmasýn ve yüreðim senden vazgeçebilecek gücü kendinde bulabilsin olur mu birtanem?

...

“Hoþçakal birtanem; giderken ellerini, gözlerini, dudaklarýný aldýn benden ama yüreðini almayý unuttun aceleden” diye seslendim arkasýndan ama duymadý ya da duymak istemedi beni. Yüreðini almasý için tekrar gelmesi gerekecekti, üstelik benim yüreðim de kendisindeydi. Bekledim, gelmedi; yüreði bende, yüreðim onda seneler geçti; ne yüreðini almak için geri geldi ne de yüreðimi bana geri verdi. Bir ceza gibi senelerce beni sevmekte ýsrar etti ve böylece beni de yýllar boyu kendisini sevmeye mahkum etti. Hiçbir zaman karanlýðýma ortak olmaktan vazgeçmedi, ancak bu ortaklýk ne benim acýmý dindirip bunalýmlarýmý yok etti ne de ona birgün olsun bir parça huzur ve mutluluk verdi.

Birgün içimde bir acýyla irkildim ve bende kalan yüreðinin artýk atmamakta olduðunu farkettim; hayatýna son vermiþti, geride ellerimin arasýnda öylece duran suskun yüreðini býrakýp gitmiþti, yüreðimse onun gün be gün yok olan bedeniyle birlikte topraðýn altýnda soluksuz bir acýyla atar gibi yapmaya devam etti.

SERAY ANIL