Uzaktan deniz göründü… Uzaktan… Çok uzaktan… Hayal meyal… Gökyüzü mü deniz mi ayýrdýna varmanýn çok zor olduðu bir konumda gözlerimizin önüne serildi. Masmavi patiskalar gibiydi… Günlerdir görmemiþtik denizi… Çektiðimiz tarifi imkansýz bir hasretlikti… Ruhumuz ve gözlerimiz ve her þeyimiz denize hasretti…

Günlerdir görmemiþtik görmemesine denizi, ama bir önceki molamýzý doðanýn insana eþsiz bir armaðaný olan, en profesyonel ressamlarý bile yapýtlarýna þüpheyle baktýracak Abant Gölü’nün kýyýsýnda vermiþtik. En güzel yeþilin sonbaharla birlikte yerini en güzel sarýya, en güzel turuncuya býrakýp en güzel maviyle buluþtuðu, bazen renksiz fotoðraf karelerinde en güzel siyahla en güzel beyaza dönüþtüðü bazense bir fotoðraf karesinde olduðu gibi korunduðu Abant Gölü’nün kýyýsýnda yaptýðýmýz ufak gezinti ve piknik günler süren deniz hasretimizi bir yandan dindirirken bir yandan da iyiden iyiye körüklemiþti.

Abant’ta maviyle buluþtuðumuz o kýsa ve unutulmaz anlar dýþýnda günlerdir denizden, yosundan, denizin kokusundan uzak, Anadolu bozkýrlarýnda yollardaydýk… Sapsarýydý etraf, sapsarýydý Anadolu… Bizim deniz hasretimiz Anadolu bozkýrlarýnda yeþilin suya hasretinden sararýp solmasý þeklinde tezahür ediyordu… Dümdüz Anadolu yollarýnda hýzla yol alýrken bozkýrlar gözlerimize Anadolu’nun üzerine serilmiþ rengini güneþten alan ortasýndan incecik gri bir þerit geçen sarý ipekten koskocaman bir yorgan gibi görünüyordu, öyle ki otomobilimizi kenara çekip günlerdir yolculuktan yorgun düþen bedenlerimizi bu güneþ renkli ipeksi yorganýn yumuþaklýðýna býrakmamak için kendimizi zor tutuyorduk.

Daha Anadolu yollarýna düþmeden baþlamýþtý yorgunluðumuz aslýnda. Yola çýkacaðýmýz günü belirlemiþtik, 15 gün sonra “ver elini Türkiye”, “ver elini Anadolu” diyecektik. Ýþte o günden sonra 15 gün boyunca uyku nedir bilmedik, heyecan esir almýþtý bedenlerimizi; gecelerimiz bir yandan diðer yana dönerek ve yakýn bir zaman sonra çýkacaðýmýz müstesna turu düþleyerek sabahlarýna kavuþuyordu.

Anadolu’yu gezmek yýllardýr hayallerimizi süslüyordu bizim, bir grup Türkiye sevdalýsý gencin. Daha ortaokul sýralarýnda oturan ve kendi þehrinin dýþýnda vatan topraðýna bulanmayan mini mini gençlerken vatan hayalleri, vatan rüyalarý görürdük; hayallerimizi, rüyalarýmýzý birbirimizle paylaþtýkça hayallerimizle birlikte büyürdük. Türkiye’yi tarifsiz seviyorduk, bu topraklar, bu insanlar bizimdi, biliyorduk. Kültürüyle, doðasýyla, tarihiyle, insanýyla tanýmak istiyorduk yurdumuzu bir baþtan öbür baþa. Ýstanbul’un, Ýstanbul Boðazý’nýn, Trakya’nýn, uçsuz bucaksýz Trakya havzalarýnýn selamýný taþýyacaktýk çok sevdiðimiz Anadolu’ya, Anadolu’nun bozkýrlarýna. Yüreðimizdeki vatan sevgisini, Anadolu’yu karýþ karýþ gezerek vatan topraðýyla besleyecektik. Biliyorduk ki, Türk insaný için kültür öncelikle kendi ülkesinin kültürünü tanýmaktan geçerdi, kendi ülkesinin binbir çeþit güzellikleri dururken yurtdýþý sevdasýna kapýlmak büyük bir sonradan görmelikti.

…

Ve yýllardýr hayal edilen o rüya günler sonunda gelmiþ, gezimiz bu senelik sonuna ulaþmýþtý bile. Biz, bir avuç Türkiye sevdalýsý genç, Anadolu’nun havasýný içimize, tarihini, doðasýný hafýzalarýmýza, Anadolu sevgimiziyse gönüllerimize hapsetmiþ dönüyorduk. Þimdi de Anadolu’nun, Anadolu bozkýrlarýnýn selamýný taþýyacaktýk Trakya’ya, uçsuz bucaksýz Trakya havzalarýna, canýmýz Ýstanbul’umuza... Anadolu’yu gezdikçe görmüþtük ki bu ülke Trakya’sýyla Anadolu’suyla bir bütündü, bölünmez bir bütündü hem de... Vatanýn her bir santimetrekaresi, insanlarýmýzýn her biri ayný deðerdeydi… Vatanýný seven herkes, vatanýmýzla birlikte çok ama çok deðerliydi…

Uzaktan deniz göründü… Uzaktan… Çok uzaktan… Hayal meyal… Gökyüzü mü deniz mi ayýrdýna varmanýn çok zor olduðu bir konumda gözlerimizin önüne serildi. Masmavi patiskalar gibiydi… Günlerdir görmemiþtik denizi… Çektiðimiz tarifi imkansýz bir hasretlikti… Ruhumuz ve gözlerimiz ve her þeyimiz denize hasretti…

SERAY ANIL, 2007