Hatýrlýyor musun, seninle tanýþtýðýmýzda sonbahardý, dallarýna aðýr gelen yapraklar kaplamýþtý her yanýmýzý. Belki de ilkbahardý, çiçekler yeni açmýþ, mis gibi kokular sarmýþtý. Ya da kýþ mýydý, bembeyaz karlar mý kaplamýþtý, biz çýtýr çýtýr yanan bir sobanýn baþýnda mýydýk? Ne fark eder ki, belki de yazýn en kavurucu sýcaðýydý ve bir kumsalda uzanmýþ, koyu bir sohbete dalmýþtýk...
Ýlk bir parkta karþýlaþmýþtýk senle, yoksa bir otobüs duraðýmýydý. Eve dönüyorduk ikimizde, tren istasyonu da olabilir bak, yoksa bir köprünün giriþimiydi, sanýrým kýrlarda gelincik topluyorduk, sen topluyor, ben desteliyordum, yoksa yýldýzlarýmý seyrediyorduk, denizin tam ortasýnda, masmavi uçsuz bucaksýz dönülmez yolda mýydýk, gidilmez yerde miydik kim bilir...
Ýlk sen mi konuþtun ben mi, hatýrlamýyorum. Yoksa herkes konuþtu da biz mi anlamadýk, ne diyorlardý biliyor musun?
Üzerinde sarý bir kazak vardý... Kazaktý ama rengini hatýrlamýyorum, kýrmýzý da olabilir, belki de mavi. Ya pantolon giymiþtin ya etek, ama saçlarýn rüzgârda beni öldürürcesine uçuþuyordu...
Gözlerini her þekilde hatýrlayýþýmda da çok güzeldi, sesin etkileyici, ellerin sýmsýcaktý, sen de hatýrlýyor musun?
Ýlk gözlerin yakmýþtý beni, ilk ellerin, ilk saçlarýn, ilk ýlýk nefesin ne fark eder ki...
Sahi kaç yaþýndaydým, ne yapýyordum bilmiyorum... Yeni mi doðmuþtum, yoksa okula mý yeni baþlamýþtým, okulu bitirmiþte olabilirim. Kim bilir belki askere giderken, ya da tezkere alýr kendi... Ýþe girdiðimde olmasýn, otuz yaþýnda mýydým bilmiyorum belki de kýrk...
Senle bir kýþ günü, hiç þehirlerarasý otobüste yolculuk ettik mi, molalarda soðuktan omzuma yaslandýn mý, ceketimi omzuna attým mý söylesene, sýcak bir çayý kýsa bir molada paylaþtýk mý senle...
Bir gece evimizin yolunu kaybedip, sabahlara kadar sokaklarda dolaþtýk mý, ya da bütün evlerin zillerini çalýp kaçtýk mý senle... Biz senle hiç çýlgýnlýk yaptýk mý?
Ya da yaðmur altýnda saatlerce yürüdük mü?
Birbirimize kartopu atýp, donana kadar eðlendik mi?
Birlikte hýçkýra hýçkýra aðladýk mý, bütün ümitsizliklerimize...
Peki çýlgýnca güldük mü, saatlerce mutlu günlerimizde...
Ya da ne bileyim, bir sýcak yuvada, sýcak bir sofrada yemek yedik mi, lokmamýzý paylaþtýk mý, sahi ýsýrdýðýmýz yeri birbirimizden çaldýðýmýz bir elmamýz oldu mu?
Hiç evimiz oldu mu senle, hiç mutlu bir yuvamýz...
Nerede tanýþtýk, nerede karþýlaþtýk, nerede buluþtuk, nerede güldük, nerede aðladýk, nerede birlikte mutlu olduk?
Ne zamandý bilmiyorum, neredeydi hiç farkýnda deðilim...
Hangi þehirdi, hangi köy, kasaba ya da hangi ülkeydi?
Bir parkta mý, otobüs duraðýmýydý, herkesin uðrak yeri miydi yoksa ýssýz bir ada mýydý?..
Güldüðünde güller açýyordu yüzünde onu biliyorum, sen gülünce ben de gülüyordum, sen aðlayýnca ben de...
Sen varken ben de vardým, sen hiç yok olmadýn ama...
Sen gelince ben de geliyordum, sen gitmiyordun iþte...
Seni hep sevdim, kendimi bildim bileli, seni gördüm göreli, seni yaþadým yaþayalý, sen de sevdin deðil mi?
Hayýr, mý, hiç karþýlaþmadýk, hiç buluþmadýk, hiç yaþamadýk mý?
Peki, neden hep seni yaþýyorum, neden her yerde sen varsýn, neden seni bu kadar çok seviyorum ve neden hepsini yaþamýþ hissediyorum ki,
Yok yok bu his deðil, þakanýn sýrasý hiç deðil, ben seni hep yaþadým ve hep seni sevdim, hep seni, yalnýzca seni…