Ne zaman bir tren görsem, bir gar,
İçimi bir hüzün sarar…

Gözüm dalar,
Gönlüm O’nu,
Hep gelecek sanar…

O an,
Bir tren gibi geçer,
Gözümün önünden hatıralar,
Her biri hatıra yüklü vagonlar…
O an yüreğimi,
Daha bir derin sızı sarar.

Manzara hep aynı,
Çehreler hüzünlü,
Kalpler buruk…
Dillerde hep aynı şarkı…
Ayrılık, ayrılık…

Kim bilir,
Kaç sevgiliyi kavuşturdu,
Kaç sevgiliyi ayırdı,
Benim gibi…

Hala gözümün önündedir,
Mahzun bakışı…
Pencereden düşercesine,
El sallayışı…

Onun içindir,
Tren beni hep sarsar…
Ne zaman bir tren sesi duysam,
İçimi hep hüzün sarar…

O tren,
Ah, o tren!
Bir gün bilmem ki,
O’nu götürdüğü gibi,
Geri getirir mi ki…

Mehmet KIYAK