Seviyor muyuz gerçekten ?
   Unutabiliyor muyuz gerçekten ?
   Bir insanı her şeyden – kendimizden bile – daha çok seviyorken nasıl unutabiliriz ?
   Sevgiyi bir anda unutkanlığa çeviren şey nedir ?    Hastalık mı unutmak ? Kanser gibi beynimize yayılıp bir anda her şeyi boş vermemizi mi sağlıyor ?
   Aklımız unutuyor belki ama ya kalbimiz ? Yaşadıklarını , hissettiklerini , hissettirdiklerini , o yerine sığmayan coşkulu gümbürdemelerini unutuyor mu gerçekten ?
   Ya bedenimiz ? İlk dokunuşu ve sarılışı unutuyor mu ? İlk öpüşmeyi unutuyor mu gerçekten dudaklarımız ?
   Aklımızda , kalbimizde , bedenimizde , ruhumuzda dahası hayatımızda bu kadar iz bırakmış birini nasıl unutabiliyoruz ?
   Kimleri unutmadık ki şimdiye kadar ?
   Bazen unuttuğumuzu bile unuttuk. Birilerinin de bizi unuttuğu aklımıza gelmedi hiç.
   Hem unuttuk , hem unutulduk.
   Acaba isteyerek mi unutuyoruz ? Yoksa unutmak yaşam için su gibi , ekmek gibi gerekli bir malzeme mi ?
   Ya hiç unutmasaydık hep hatırlasaydık ? İşte acıların en büyüğünü o zaman yaşardık.
   Güneş gibi parlak olan sevgi kadar gece gibi sönük olan unutkanlıkta “gerçek” ve “gerekli”.
   Unutmasaydık eğer , bir daha , bir daha ve bir daha … asla sevemezdik.
   İyi ki unutuyoruz.