Saçların kısacıktı ogün,
İncecik ve düz.
Hiç olmayacak bir yerde,
Çoktan aklımdan çıkmışken sen,
Duydum sesini.


Derken yanımda bitiverdin.
İşte, öyle bir şeydi o an.
O günü şiir diyede yazdım sakladım,
Bir zaman.
Şansına küs.
Şairin biri, tutmuş merdivenli bir şiir yazmış zaten.


Merdivende duydum sesini.
Sonunda basamakların,
Bitiverdin karşımda.
" İyiyim.. " di,
Senin nasıl olduğun.
" Yok bir şey.." di,
Benim neler yaptığım.


"Arkadaşların yanına dönülmesi " ydi
Ayrılıktan geriye kalan,
Tek ortak noktamız.


İlkinde ne kolaydı,
Seni uzaktan çarşıda gördüğümde,
Etkilenmediğime sevinmem
Şimdi, taş taşımaktan zor,
Senden yüz çevirmem.


Sıcak ve içme suyuna ağır metal karışmış tadında,
Bir yaz akşam üstü.
Ne İzmir' in buğusu kaldı,
Ne de büyüsü.


İdirak ediverdi aptal ruhum.
Ona dokunduğunu.
Hem de,
Çok kötü dokunduğunu.


İdrak etti,
Gamsız görünmeyi seven ruhum.
Senin, onunla aynı arka mahallenin,
Çocuklarından olduğunu.


Kaçtı gitti, götürdü bedenimi,
Kendince, senin olmadığın bir yere.
Orda dank etti kafasına,
Aynı mahallenin çocuklarından,
Baş ağrısı bir kız çocuğu olduğun senin.


Ayrılsan da,
Görmesen de,
Kızamadığın,
Küsemediğin.
Olsa olsa kendine kızdığın,
Unutmadığın için.


Öyle bir zaaf noktası,
Ruh ta açılmış bir gedik.
Ta ki var edildiği günden beri.
Ki onu dolduran sen,
Tüm yanlışlarınla başım gözüm üstüne.


Kaçtı götürdü bedenimi,
Kendince, senden uzak bir yere.
Ne olur, hayatıma artık böyle,
Olur olmadık girme..



Karşıyakalı Ahmet
15-Agustos-2006 Istanbul
" Yeterince Uzaklardayken, Aşkı Anlamak" Şiir kitabı açılışı