Sana “gitme” demenin ne kadar anlamsız olduğu bir kere daha öğrendim bugün. Ben yine “gitme” dedim ve sen yine gittin. Oysa umutlarımı koymuştum kalbimdeki tarlaya, onları özenle, bir bir her gün sulayıp büyütmüştüm.
Kalmak çaremiydi acaba, yaşama sebepleri içinde yaşayamama ihtimalleri… Platonik bir yaratılıştı bu kesinlikle, kurşunlar üstümüzden vızır vızır geçerken, biz gölgeler arasında çılgınca sevişiyorduk. Vücutlarımızın her santimetre karesini kaplayan yaralanmışlıkları inceliyor, korkuyorduk. Bir yara daha alır mıyım diye korkuyorduk, acaba o da bırakıp gider mi beni diye korkuyorduk. Ama yinede sarılıyorduk birbirimize ve birbirimizi sevmekten hiçbir zaman vazgeçmiyorduk…
Bir havuz içinde ki nüfusu sabitliyorduk sanki, birimiz havuzun bir kenarından çıkarken, bizim yerimize başka biri diğer taraftan havuza atlıyordu. İçimizden biri sevdiğini yitirirken, bir diğeri havuzun diğer tarafında, başka bir yeni bir aşka yelken açıyordu. Yitik sevdaların sonunda yaşanılan, boynu bükük muamma gibi sere serpe yere yıkılıyorduk sonunda. Ama yine de vazgeçmiyor, en ufak bir kıvılcımda kalbimizi yeniden ateşliyorduk…
Kalman anlamsızdı belki de bu defa, belki de gerçekten gitmen gerekiyordu. Aramızdaki bu olmamışlık, bu yarım kalmışlıktı belki de içimi acıtan. Yüzünü bir daha görememek değildi, birbirimize hak ettiklerimizi verememiş olmamızdı belki de, bilemiyorum.
Şimdi yalnızım, içim de hiç alışılmadık bir burukluk. Gözlerimin feri söndü, görebildiklerim sadece donukluk. Gitmen gerekiyordu bu defa biliyorum, ama sana yine de, bir kere ve bir kere daha gitme diyorum. Gitme! Gözlerim yaşayamaz başka bir tende, gitme. Sitemlerim çıkmaz gün ışığına, hatıralarımın yüzü gülmez bir daha, gitme!
Sebebini bile bilemezken sana olan aşkımın, bitmemesinin sebebini biliyorum. Kim ne derse desin, her ne olursa olsun, sonuçlarına katlanmam gerektiğinin farkındayım. Sevgi öyle bir şey ki, biz istemeden içimize, en derinlere girebiliyor. Girdikten sonrada ne kadar uğraşırsan uğraş bir türlü çıkmıyor. Sana kalan, son demini yaşadığımız bir aşkı bitirmek sadece. Sadece arkanı dönüp gitmek. Sadece, beni bilmediğim bir diyarda, bilmediğim hatta başrolde bile olmadığım bir serüvene iteklemek ve gitmek…
Kalmanı istemeyeceğim bu defa, gitmen gerek biliyorum. Olmasın bir daha yaşamım, ben yavaş yavaş ölüyorum. Doğmasın bir daha sabahım ben nasılsa görmüyorum ve ne zaman sorarlarsa, ne zaman lafın gelirse, ne zaman aklıma düşersen hep diyeceğim ki: “ seni hiç unutmadım, hala ilk günkü gibi seviyorum!”…
Yıldızlar gelmiş güvercinleri koluna takıp bu gece pencereme, sitemlerim gökyüzüne ait artık. Kırık kollu güvercinler gibi çırpınıp durmuyor nihayet yıldızların kollarında…
Gittiğinde hissettiklerim ya da hissettiğimi düşündüklerim birer yalan mıydı yoksa? Yalan değilse neden artık acı vermiyor minik yüreğime?
Seçtiğimiz yollar bunlardı belki de; o gitmeyi, ben de o gitse dahi onu sevmeyi seçmiştim. Yitik bir sevdaydı ta başından beri, olmayacağını bile bile âmin dediğimiz dualardandı sadece. Şimdi içim rahat, bir savaşı kazanabilmek için tüm benliğini ortaya koyan mağrur bir komutan gibiyim sanki; savaşı kaybetmiş olsam da, onurlu bir şekilde savaşmakta bana yetti…
Yüreğimde açılan yara ömrüm boyunca kapanmayacak biliyorum. Gözün aydın dünya, yeni bir çilekeşin var artık. Onun ne halde olduğunu bilmiyorum, üzülüyorsa eğer ki gittiğine, istemeden gitmiş demektir ama yok isteyerek gitmişse zaten hiçbir zaman benim olmamış demektir…