Sana “gitme” demenin ne kadar anlamsýz olduðu bir kere daha öðrendim bugün. Ben yine “gitme” dedim ve sen yine gittin. Oysa umutlarýmý koymuþtum kalbimdeki tarlaya, onlarý özenle, bir bir her gün sulayýp büyütmüþtüm.
Kalmak çaremiydi acaba, yaþama sebepleri içinde yaþayamama ihtimalleri… Platonik bir yaratýlýþtý bu kesinlikle, kurþunlar üstümüzden výzýr výzýr geçerken, biz gölgeler arasýnda çýlgýnca seviþiyorduk. Vücutlarýmýzýn her santimetre karesini kaplayan yaralanmýþlýklarý inceliyor, korkuyorduk. Bir yara daha alýr mýyým diye korkuyorduk, acaba o da býrakýp gider mi beni diye korkuyorduk. Ama yinede sarýlýyorduk birbirimize ve birbirimizi sevmekten hiçbir zaman vazgeçmiyorduk…
Bir havuz içinde ki nüfusu sabitliyorduk sanki, birimiz havuzun bir kenarýndan çýkarken, bizim yerimize baþka biri diðer taraftan havuza atlýyordu. Ýçimizden biri sevdiðini yitirirken, bir diðeri havuzun diðer tarafýnda, baþka bir yeni bir aþka yelken açýyordu. Yitik sevdalarýn sonunda yaþanýlan, boynu bükük muamma gibi sere serpe yere yýkýlýyorduk sonunda. Ama yine de vazgeçmiyor, en ufak bir kývýlcýmda kalbimizi yeniden ateþliyorduk…
Kalman anlamsýzdý belki de bu defa, belki de gerçekten gitmen gerekiyordu. Aramýzdaki bu olmamýþlýk, bu yarým kalmýþlýktý belki de içimi acýtan. Yüzünü bir daha görememek deðildi, birbirimize hak ettiklerimizi verememiþ olmamýzdý belki de, bilemiyorum.
Þimdi yalnýzým, içim de hiç alýþýlmadýk bir burukluk. Gözlerimin feri söndü, görebildiklerim sadece donukluk. Gitmen gerekiyordu bu defa biliyorum, ama sana yine de, bir kere ve bir kere daha gitme diyorum. Gitme! Gözlerim yaþayamaz baþka bir tende, gitme. Sitemlerim çýkmaz gün ýþýðýna, hatýralarýmýn yüzü gülmez bir daha, gitme!
Sebebini bile bilemezken sana olan aþkýmýn, bitmemesinin sebebini biliyorum. Kim ne derse desin, her ne olursa olsun, sonuçlarýna katlanmam gerektiðinin farkýndayým. Sevgi öyle bir þey ki, biz istemeden içimize, en derinlere girebiliyor. Girdikten sonrada ne kadar uðraþýrsan uðraþ bir türlü çýkmýyor. Sana kalan, son demini yaþadýðýmýz bir aþký bitirmek sadece. Sadece arkaný dönüp gitmek. Sadece, beni bilmediðim bir diyarda, bilmediðim hatta baþrolde bile olmadýðým bir serüvene iteklemek ve gitmek…
Kalmaný istemeyeceðim bu defa, gitmen gerek biliyorum. Olmasýn bir daha yaþamým, ben yavaþ yavaþ ölüyorum. Doðmasýn bir daha sabahým ben nasýlsa görmüyorum ve ne zaman sorarlarsa, ne zaman lafýn gelirse, ne zaman aklýma düþersen hep diyeceðim ki: “ seni hiç unutmadým, hala ilk günkü gibi seviyorum!”…
Yýldýzlar gelmiþ güvercinleri koluna takýp bu gece pencereme, sitemlerim gökyüzüne ait artýk. Kýrýk kollu güvercinler gibi çýrpýnýp durmuyor nihayet yýldýzlarýn kollarýnda…
Gittiðinde hissettiklerim ya da hissettiðimi düþündüklerim birer yalan mýydý yoksa? Yalan deðilse neden artýk acý vermiyor minik yüreðime?
Seçtiðimiz yollar bunlardý belki de; o gitmeyi, ben de o gitse dahi onu sevmeyi seçmiþtim. Yitik bir sevdaydý ta baþýndan beri, olmayacaðýný bile bile âmin dediðimiz dualardandý sadece. Þimdi içim rahat, bir savaþý kazanabilmek için tüm benliðini ortaya koyan maðrur bir komutan gibiyim sanki; savaþý kaybetmiþ olsam da, onurlu bir þekilde savaþmakta bana yetti…
Yüreðimde açýlan yara ömrüm boyunca kapanmayacak biliyorum. Gözün aydýn dünya, yeni bir çilekeþin var artýk. Onun ne halde olduðunu bilmiyorum, üzülüyorsa eðer ki gittiðine, istemeden gitmiþ demektir ama yok isteyerek gitmiþse zaten hiçbir zaman benim olmamýþ demektir…