Sislerin Ötesi

Bir kaç yýl önce gelmiþti bu þehre.Sessiz, sakin,içine kapanýk,iþten eve,evden iþe gidip gelen bir memurdu.Kendisiyle konuþulduðu zaman cevap verirdi.Onun dýþýnda aðzýný açtýðý hiç görülmemiþti.Ýsmi Nejat’tý.Ýþyerine her gün ayný takýmla,açýk gri bir takýmla gelirdi.Orta boylu,Hafif kilolu kýsýk gözlü,gür ince saçlarý,açýk,tombulca yüzlü,mütevazi görünümlü birisiydi.Býyýklarý inceydi.Ýnancý kuvvetli olanlarda vardýr böyle býyýklar.Ýnsaný kendine acýndýran masum bir yüze sahipti.Beþ yýl evden iþe,iþten eve sessizce gidip geldi.Altýncý yýlda terfi etti.Aslýnda Nejat da beklemiyordu böyle bir þeyi.Boþalan bir koltuða birisinin oturmasý gerekiyordu.Orada Nejat’tan daha kýdemli adamlar vardý.Ancak,hiç birisi o koltuðun hakkýný verebilecek kabilliyette ve selahiyette deðildi.Durum böyle olunca da Nejat’ýn terfi etmesi kaçýnýlmaz oldu.Nejat’ýn gözle görülecek üstün bir tarafý yoktu.Ancak,müdür kendisine baþkaldýracak,onun kararlarýna itiraz edecek kimseyi istemiyordu.Kurallara baðlý,prensip sahibi,verilen iþi-itirazsýz-dört dörtlük yapabilecek birisini arýyordu.Nejat dýþýnda bu özellikleri haiz kimse yoktu.Bir sürpriz sonucu Nejat kendini bu koltukta oturmuþ buldu.Þansý iyi gidiyordu.Sessiz,soðuk bir yapýya sahip olmasýna karþýn kimseyle bir kavgasý olmamýþtý.Herkesle azami surette iyi geçinmeye çalýþýrdý.Hoþuna gitmediði bir söz veya tavýr karþýsýnda gözlerini muhatabýna dikerdi.Bunun dýþýnda,sohbetlerde konuþurken adamýn yüzüne bakmazdý.Parmaklarýnýn uçlarýna bakarak konuþurdu.Göz göze gelmekten çekiniyordu sanki.Göreve geldikten birkaç gün sonra Nejat’ta dikkati çekecek kadar bir deðiþme oldu. Baþý daha dik, yürüyor,daha bir cesaretle davranýyor,konuþuyordu.Sesi daha bir açýlmýþtý.Zamanla,konuþurken muhatabýnýn gözlerinin içine bakar oldu.Ýnsaný tesir altýnda býrakan bir havasý oldu.Konuþtukça bu havasý esrarengizliðini kaybediyordu.Aðzýný açmadýðý zamanlarda daha çok saygý görüyordu.Bir iki ay içerisinde üstüne yeni bir takým elbise aldý.Artýk suçlu gibi deðil,kendinden emin yürümeye baþladý.Aldýðý para bir öncekinden çok fazlaydý.Kiþisel farklýlýðýný göstermekten haz duymaya baþladý.Nejat varken orada çalýþanlar konuþtuklarýnda kullandýklarý kelimelerin seçiminde daha bir özen gösteriyorlardý.Bu durum yalnýzca iþ yeriyle sýnýrlý deðildi.
     Öðlen arasýydý.Tüm çalýþanlar bir odada toplanmýþ,yemeklerini yemiþ,dinleniyorlardý.Nejat da oradaydý.Bu arada laf dönüp dolaþtý siyasete geldi.Tarýk ile Mustafa arasýnda hararetli bir tartýþma baþladý.Diðerleri de zaman zaman tartýþmanýn içine giriyor;bazýlarý Mustafa’yý bazýlarý da Tarýk’ý destekliyordu.Tarýk,son birkaç aydýr ülkenin bilinmeyen bir yöne doðru sürüklendiðini ileri sürüyordu. “Bizi gerçekten neler bekliyor,bilmiyorum.Böyle giderse ülkenin geleceðinin korkunç bir sonla biteceðini düþünüyorum.Çünkü,bizi yönetenlerin geçmiþte ne iþle uðraþtýklarýný siz de en az benim kadar biliyorsunuz.Bundan önceki hükümetler belki memleketi doðru dürüst idare etmemiþ olabilirler.Halk zor günler yaþamýþ olabilir.Ancak,insanlar yine de bu memleketin gerçek sahiplerinin kim olduðunu biliyordu.Peki,kimdi bunlar?Tabii ki,milletin kendisiydi....” “Ne demek yani,diyerek Mustafa, Tarýk’ýn lafýný kesti.Þimdi,bu memleketin sahibi yine bu millet deðil mi?Sen bunu mu kastediyorsun?” Tarýk: “Söyleyeceklerimin iyi anlaþýlmasýný isterim her zaman.Ki,ben çok açýk bir þekilde konuþtuðumu sanýyorum.Görünüþ itibarýyle bizler,yani bu memleketin gerçek sahipleri,bu ülkenin gerçek sahipleri gibi görünüyorsak da iþin aslý böyle deðildir. Bak þimdi sana bir örnek vereceðim....” “Benim örneðe falan ihtiyacým yok.Sen tamamýyle laf kalabalýðý yapýyorsun.Bir takým kelime oyunlarýyla benim kafamý karýþtýrmaya çalýþýyorsun.Gerçekleri konuþmuyorsun.Dünyanýn dört bir tarafý bizi hayranlýkla izlerken sen ve senin gibiler ortalýðý bulandýracak lakýrdýlar etmekten baþka bir þey yapmýyorsunuz.Gerçekten vatanýný seven böyle yapmaz.Öðle deðil mi arkadaþlar? Haksýz mýyým?”diyerek Mustafa, oradakilere döndü.Kimseden ses çýkmayýnca Mustafa devam etti: “Düþünün bakalým,bundan yirmi yýl önce bu memleket ne kadar yol aldý?Hepinize sesleniyorum!Elinizi vicdanýnýza koyup öyle cevap verin.Söyleyin bakalým!...Tabii ki,söyleyemezsiniz.Çünkü,bir arpa boyu yol almamýþýz da onun için.Seneler geçtikçe tüm dünya müthiþ bir hýzla geliþirken, bizler hala bir arpa boyu gidememiþsek siz kalýp da “hep yerimizde saydýk”gibi bir laf bile edemezsiniz.Diyemezsiniz,çünkü bu yirmi yýl gerilemektir.Zaman iþlediði halde yerinde saymak,gerilemek demektir.Öyle deðil mi? Sen þimdi memleketin bilinmeyen bir yöne doðru sürüklendiðinden bahsediyorsun?Þimdiye kadar bilinene doðru yol aldýk da ne oldu sanki.Senin ileri sürdüðün gibi olmasa da biz gerçekten umutlarýmýzýn odaklandýðý bir yere doðru gidiyoruz. “Heyecaný azalmýþ gibi bir sesle Tarýk; “Sen öyle san”,dedi. “Tabii ki,öyle sanacaðým.” “Bizim süslü ifadelere ihtiyacýmýz yok.Sen de pekala görüyorsun ki,her köþe baþýnda,duvar diplerinde insanlar bunu konuþuyor.Herkes tedirgin,korku içinde bekliyor.” Tarýk yeniden alevlendi.Kelimeler heyecandan boðazýnda düðümleniyor,kesik kesik konuþuyordu. “Bu insanlarýn haklý tedirginliðini çok iyi anlýyorum.Birkaç sene sonra böyle özgürce yaþayamayacaklarýný biliyorlar.Esaret zincirinin tüm aðýrlýðýný boyunlarýnda hissedecekleri günlerin yakýn geleceðini korku içinde bekliyorlar....”Mustafa,Tarýk’ýn daha fazla konuþmasýna izin vermedi.Tarýk’ýn çizdiði tablodan rahatsýz olan Mustafa : “Sen bize þiir okuyorsun.Bilmeyen adam,acaba ne olmuþ zannedecek.Halbuki, duygularýnla ve tahminlerinle konuþmaný deðil,aklýnla, içinde bulunduðun zamanda nelerin olup bittiðinden konuþmaný beklerdim.Biliyorsun ki,....”Tarýk hemen araya girdi.Bu arada Nejat dýþarý çýktý.Oturduðu koltuða iyice yerleþmeye çalýþan Tarýk: “Ben duygularýmla deðil,aklýmla düþünüyorum.Ayrýca,þiir kýsmýna da katýlmýyorum.Ýnsanlar geleceði hakkýnda fikir yürütürken içinde bulunduðu zamandan ve bu zamanda meydana gelen geliþme ve deðiþmelerden veya durgunluktan yola çýkarak tahminlerde bulunurlar. Ben de bunu yapýyorum.Eðer söylediklerin doðruysa, senin de benden pek bir farkýn yok...” “Nasýl”?diye sordu Mustafa merakla.Þöyle ki,diyerek Tarýk kaldýðý yerden konuþmasýna devam etti. “Ülke,memleket iyiye gidiyor diyorsun.Peki bu,tahmin deðil de ne ?Gelecekte iyi,güzel þeylerin bizi beklediðini nereden çýkarýyorsun?Buradakilerin hepsine de sorsan bana katýldýklarýný görürsün.” Ýkisi de odadakilere döndü.Ama,hiç kimseden ses çýkmadý.Çünkü,–biri dýþýnda-hepsi uyuyordu.O da oturduðu sandalyeye yaslanmýþ,elleri göðsünde dinliyor,baygýn baygýn bakýyordu.Uyumak istiyordu, ama uyuyamýyordu.Tarýk ona döndü. “Cem,sen ne düþünüyorsun ?” Cem sadece dudaklarýný çarpýtmakla yetindi.Sonra aðzýný açtý; “Hýý...Beni karýþtýrmayýn.” Cem’den olumlu bir cevap alamayan Tarýk biraz bozuldu.Ancak,kendini hemen toparladý.Sonra takýlarak; “Sen niye uyumuyorsun?”diye sordu. “Hýýý?...Bana karýþmayýn.” Hýzýný alamayan Tarýk,tartýþmayý sürdürmekten yanaydý. “Kim ne derse desin,ben bu gidiþattan memnun deðilim.Dolayýsýyla kafamdaki aykýrý düþünceleri atamýyorum.Atsam bile,insanlarýn yüzlerindeki tedirginlik beni rahatsýz ediyor.Eðer,resmi ve sivil tüm kurumlarýn kafasýný kurcalýyorsa bu,bence vahim bir durumdur. “Allah aþkýna Tarýk, böyle konuþma!Sanki baþka dünyalarda yaþýyoruz....Söz konusu insanlarla ben de karþýlaþýyorum, ama yüzlerinde farkýna vardýðýn tedirginlik kendini niye bana göstermiyor?Yoksa ben......” “Çok doðru.Evet,sen farklý bir dünyada yaþýyorsun.Özgürlüðün olmadýðý bir dünyada yaþýyorsun.” “Halbuki,özgürlüðü,gerçek demokrasiyi yerleþtirmeye çalýþýyoruz.” “O,senin fikrin.Ama ben katýlmýyorum.Eðer,birkaç sene sonra korktuðumuz baþýmýza gelmezse sen gel yüzüme tükür.” Tarýk,sinirlenerek kalktý.Kapýdan çýkarken Nejat’la az daha çarpýþýyordu. “Yavaþ ol Tarýk, yavaþ ol!dedi.Sonra da odadakilere karþý sesini yükselterek ; “Hadi beyler uyanýn!Herkes iþinin baþýna.Mustafa ! Þunlarý uyandýr.” Bunu söyledikten sonra da çekilip gitti.
     Birkaç hafta geçti.Nejat,elinde bir kaðýtla Tarýk’ýn yanýna geldi ve “Bu sana,”dedi.Tarýk: “Nedir bu?”diyerek merakla kendisine uzatýlan kaðýdý aldý,okudu.Yüzü sapsarý oldu,dudaklarý kurudu,boðazý düðüm düðüm oldu. “Ne demek oluyor bu?”dedi, en sonunda.Nejat cevap vermedi.Gözlüðünün arkasýndan Tarýk’ý dikkatlice süzdü.Sonra çekildi,odasýna girip kapýyý arkasýndan kapattý.Oradakilerin hepsi de meraklanarak Tarýk’ýn baþýna toplandýlar.Onun elindeki kaðýdý herkes alýp okudu.Sonunda Mustafa “Çok üzüldüm,gerçekten,”diyerek kaðýdý Tarýk’a verdi.Bunun ne demek olduðunu kimse bilmiyordu.Emir büyük makamlardan geliyordu ve kaðýtta Tarýk’ýn iþine son verildiði yazýlýyordu.