Kelimeler dökülürken portakal kokulu dudaklarından
Onu dinliyorum.
Dudaklarından içeriye girip
Damarlardan kalbine ulaşıyorum.
Nasıl olur, diyorum
Yüzyıllar önce fethedilmiş bu adada
Fark etmiyor kimse derinden bu tarihi

Gizlenmiş bir acı hazinesi gözleri
Her baktığımda tutsağı oluyorum
Mıhlanmış benliğim amansız bir ağrı veriyor bana
Kurtulamıyorum
Soruyorum,
Bir insan bir tarihi nasıl tutar gözlerinde?
“Ben değil tarih beni tutuyor,” diyor “Elimde değil.”

Başımı yere eğiyorum
Ona daha fazla bakamıyorum

“Üzülme” diyor bana
“Sadece kokusu geliyor ölümün.
Ölümü yaşamaktan zor değil
Sadece hissediyorum yaşananları
Bu, görmekten zor değil.

Oysa, diyorum
İlla savaşın ortasında olmak değildir yaşamak
Ta içinde duymaktır çığlık seslerini
İlla bedeninde taşımak değildir işkenceyi
Ruhunda acısıyla kavrulmaktır düşünüp.

Kelimeler dökülürken
Gözleri yaşarıyor
Yaşları gizlice yüreğine akıyor
Bakışları kaçıyor uzaklara.

Uzanıp elimle yanağına
Yüzünü yüzüme çeviriyorum;
Mahcup, gülümsüyor
Portakal kokusu geliyor burnuma.

İşte, diyorum
Sen busun
Tarihin yakıcı geçmişiyle yanıp kavrulurken
Bir gülüşle baharı getirirsin
Ve bir tülle örtersin acıları usulca
Her bakanın bu sırrı görmemesi bundan olsa.

Gülümse, diyorum
Unutma
Bu adanın bir baharı var
Geçmişi acı olsa da

Gözleri ışıyor birden
Tabii, diyor yeşeren gülüşüyle

Gülücükler yeşerdikçe
Portakal kokusu yayılıyor etrafa...

Umuduna, ben şahit oluyorum.