Biliyor musunuz bu günlerde bir mahzunluk çöktü üstüme...
Arzı mekân kan ağlıyor.
Yeryüzünün taltif edilen, en şerefli insanları çaresiz, kalb tekliyor, zihinler havale geçiriyor...
Yaşamak artık bir şeref bahşetmiyor, zillet her tarafı sarıyor…
Dinimübin yabancılaştı, âdemi beşer artık anlayamaz oldu...
Dil unutuldu, saadet asrı maziye gömüldü...
Peygamberimiz, rahmet deryanız, gülümüz efendimiz burnumuz da tütüyor.
Gözyaşlarımızı süslüyor. Dilimizi güzelleştiriyor...
Ey sevgili Hayrettin Hocam;
Ha ne olurdu zatınız, ayaliniz, öğrencileriniz en çok hasretini çektiğimiz sevgili efendimizi, Kur'anı kerim hakikatlerini, mekânın geçici sakinlerine, biraz daha gayretli anlatsalar… Yılmasalar… Yorulmasalar...
Eğer bir ihmalleri bulunuyorsa şayet, bu boşluğu lafazan ve şekliyeti önceleyen, belamlar dolduruyorlar...
Ben'i önceliyorlar, teganniyi kaçıyorlar, onu bir marifet telakki ediyorlar...
Ey sabrımın sembolü, metanetimin özensi sevgili Hayrettin Hocam;
Biliyorum zatınızın gayreti asla azımsanmaz.
Fedakârlığınız katiyen örtülemez, şefkatiniz gizlenemez...
Fakat siz bu dini ve efendimizi ve yüce Kur'anı, herkesten daha başka,
Ve daha derinlikli ve bir ahengin meşkiyle terennüm ediyorsunuz…
Siz bu bakımdan, bizlerden çok daha farklısınız…
Siz Cemal'e âşıksınız, kişiliğinizin mayası ancak bununla kaimdir.
Ne olur sevgili hocam, mekânları geziniz, hazıruna çıkınız,
hiç olmazsa sık sık ekranlara çıkınız...
Siz bir duruşun, vakarın temsilcisiniz, edeb müdavimisiniz...
Gönüller hasret, efrat çaresiz, ümmet pür melal...
Sevgili Hayrettin hocam, siz bilirsiniz, nasıl isterseniz...
Efendim, kusurumu lütfen bağışlayın, hislendim, ellerinizden saygı ve muhabbetle öpüyorum...
Cenabı Hak ve Tekaddes hazretleri, zatınızı ve ayalinizi payidar eylesin…