BİBLO HAYATLAR

Çin’den gelmişlerdi, çekik gözlülerin ülkesinden. Biri gitar çalardı, diğeri akordeon. Tek işleri müzik yapmak, eğlenmek, gülmekti.100 mumluk ampuller gibi parlayan kocaman beyaz dişlerini, yaya yaya gülerek gösterirlerdi. Zencilerdi. Rastalı saçları, parmak arası terlikleri, renkli tişörtleri, kısa şortları ve rengârenk örgü şapkaları vardı. İkisi de bir örnek mor gözlük takardı.
Tek işleri müzik yapmak ve eğlenmek demiştim ya! Gerçektende başka hiçbir şey yapmıyorlardı. Düşünmüyorlardı bile! Kim bilir, ten renginin insanlık ayıbı olduğu zamanlardan beri belki… İnsanlığa küsmüşler, hayata küsmüşlerdi. Yine de o yüzlerine yapışmış kocaman gülümsemelerinden ve ellerinden bırakmadıkları çalgılarından vazgeçmemişlerdi. Birbirlerinden başka görüştükleri yoktu, bir kişi dışında. Sürekli kendi kendine konuşan mutsuz bir kızdı bu. Bazen saatlerce başlarında dikilir, içini çeke çeke onlara bakardı. Bazen gözyaşlarını durdurmaya çalışarak “Ne kadarda güzel gülüyorsunuz. Keşke bende sizin kadar mutlu olabilsem” derdi.
Bir gün o mutsuz kız akordeoncuyu da yanına alıp uzun bir yolculuğa çıktı. Yeni bir eve taşınmışlardı. Neden buradayız diye sorduğunda akordeoncu, kız cevap vermiyordu. Üstelik Akordeoncuya ismiyle hitap edeceğine “yalnız” diyordu. Akordeoncu sürekli ona “İyide ben yalnız değildim ki! Sen beni gitarcıdan uzaklara götürmeseydin, ben yalnız olmayacaktım” diyordu ama kız hiçbir zaman yanıt vermedi. Yine hıçkırıklarını tutmaya çalışarak “Sende yalnızsın benim gibi. Bu bomboş evde yalnız sen, ben ve yalnızlığımız var, akordeon çalan zenci. Sadece yalnız akordeoncu ve yalnız kız…” diyordu. Niye ismini değiştirmesi gerekiyordu? Hem ‘akordeoncunun’ nesi vardı ki? Gitarcıdan neden uzak kalmak zorundaydı? Akordeonundan çıkan sesler kısık bir ıslık gibi kızın hıçkırıklarına karışıyordu artık. Günler yavan geçiyordu.
Bir sabah kapı çaldı. Eve yabancı bir adam geldi. Bir zamanlar kızın yanında sık sık gördüğü sinirli adamdı o. Kızın hıçkırıkları arttı. Hıçkırıkların arasından bir tek, adamın “Eve dön! ” demesini duydu. Sonra gene yolculuğa çıktılar ve eve, eski evlerine geri döndüler. Kız artık ağlamıyordu. Kız akordeoncuyu gitarcının yanına götürdü ve “artık sende yalnız kalma” dedi. Akordeoncu çok mutluydu. Gitarcıyla yeniden müzik yapmaya, eğlenmeye başladılar.
Birbirlerine kavuşmalarının üstünden günler geçmişti. Akordeoncuyla gitarcı “mutluluk” üzerine bir beste yapıyorlardı ki; kız geldi ve “çok mutluyum” dedi. Karşılarına geçip bir şeyler yazmaya başladı. O zaman düşündü akordeoncu. Uzun zamandan beri ilk kez “tüm bu olanlarda nesi?” diye sordu kendine. Gitarcıya baktı, o da düşünceli düşünceli yere bakıyordu. Kim bilir belki kızda tüm bu olanların ne olduğunu yazıyordu. Eğilip baktılar kızın yazdıklarına. Sonrada birbirlerine baktılar. Koskocaman gülüşlerine, ellerine ve de şortlarının arkasındaki yazıya,”Made in China” yazan parlak etikete… O zaman anladılar işte! Hayatta bir kukla, bir biblo olduklarını… Koskocaman gülüşlü iki zenci bibloydular yalnızca. İçlerine bir hüzün çöktü. Kız yazmaya devam ediyordu. Onların öyküsünü yazıyordu. Akordeoncu gitarcıya döndü ve dedi ki; en azından bir öykümüz var. Evet, biblo hayatlarımızın bir anlamı yok ama bu kız bizim öykümüzü yazarak bizi, hayatımızı anlamlandırıyor. Kız biblolara baktı ve koskocaman bir gülümsemeyle dedi ki; “Hayat ancak, kelimelere döküldüğünde anlam kazanır!”



Özlem Şan