İçim açılmıyordu. Ama hava kapanıyordu gitgide.Üşüdüm.Annemin örerken burnunu kanattığı o çok değerli kahverengi hırkayı aldım omuzlarıma.Titreme halinde uzandığım yataktan ateş basmasıyla kalktım yine.Kolay değil tabi. yazın başından beri üstüne bir sürü anlam yüklediğim eylül bitti...
"O anlamlı eylül." Güz çağının devrimcisi ve en bilinen anlamıyla ayrılıkların habercisi...Her yıl eylülde çok büyük değişikler olacağını sandım hayatımda.Bu obsesif durum yıllarca sürdü.Her eylülün birbirine benzediğini anlamak için ise böyle büyümem gerekliydi.Şu an olağan halimin devam etmekte olduğunun bilincinde koynumdaki mezarlıkta anılarımı okşadım biraz akşam vakti.Derken kapıya bir anahtar sokulduğunu farkettim. O gelmişti.Bütün tüylerim ayaklandı.
Birazdan yine kanayan bir dil odama girecek,en kuytularımdaki anılarımı okşarken eski bir put gibi karşımda durup "eee ne kadar ağladın bugün bakalım" diyecekti.Kendimi bir böcek gibi hissettirecek ben de bir karıncanın sessizliğiyle boyun bükecektim...Tüm bunları düşünürken kapı açıldı:
-"Oyalar gelecekmiş toparlan da kalk hadi" dedi.
-"Peki" dedim.Sadece.
Eski bir putun karşısında yeniçeri olmanın alemi yoktu.Hayat denen şey bu minyatür diktatörün söylediklerine göre şekilleniyordu "ev" denilen yerde.Gidecek bir yerim olsa kaçacaktım ardıma bakmadan.Fakat çare yoktu.Durup durup düşünen,düşündükçe yerinde duran,ömründen yiyip duran biriyim ben.İnsan yerine konmanın ne demek olduğunu biliyordum.Bana insan muamelesi yapmadığından uzun saçlı bir badem ağacı gibi durup konuşmamayı tercih ettiğim günden beri "deli" olarak düşünüldüm.Hep beraber şarkılar söyleyelim istemiştim.Ama o ben ağlarken şarkı söyledi.Böyle düşünürken bir mırıldanma duydum salondan:
-"Gel güzelim gel boşvermişim ona buna...."
Yine birşeyler işitmeden toparlandım.Zorun hanesindeki hizmetçiliğime devam ettim bir müddet.Hazırlıklar tamamdı.Limonlu keki seven Oya'ya bir sürpriz olsun istedim.Ancak bu gece nasıl sürprizler olabileceğini bilmiyordum.Bir misafirin gelmesi ona başkalırının yanında aşağılama fırsatının lezzetini veriyordu çünkü.Odama gidip hazırlanmam gerekti."Ne giymeliyim?" diye düşündüm.Bana yakıştığını düşündüğüm kırmızı buluzümü çıkardım dolaptan.Hatta biraz da makyaj yaptım."Güzel kadınım vesselam" deyip şöyle bir döndüm olduğum yerde.Daha sonra salona onun yanına gittim.Şöyle bir süzdü:
-"Hıh! Tam rengini bulmuşsun yine.Deli alacası!"
İç sesimin çığlığına dayanamayıp karşılık verdim:     
-"İçimin uğultusunu ancak bu renk kapatıyor." deyiverdim.
-"Hah! Gene başladı uğultu falan.Normal insan olsana birazcık.Dahası normal bir kadın! Sıradan yani.Böyle orijinal laflar nerden eser bilmem ki! Hastasın sen!"
Ne olurdu "Çok yakışmış" deseydin de normal olsaydı herşey diye içimden geçirebildim sadece.
Suskunluğu dehşet,sesleri deprem olan bir ilişkiydi bu ve bana hep dehşeti yaşamak düşmüştü bugüne kadar.Derken dışardan korna sesi duyuldu.Perdeyi kaldırıp kafamı uzattım.Oya,Caner ve iki sevimli çocuğu arabadan indi.Yan taraftaki arabadan ise Zeynep,Coşkun ve Tuna indi."Kalabalık bir gece olacak." dedim.Herşey güzel başladı.Talı tatlı sohbet edilirken,Caner'in çay bardağını almak için sehpaya eğildiğimde büyükbabamdan bana kalan evin penceresine satılık levhası astığını öğrendim.Şaşkınlıktan ne diyeceğimi şaşırdım.Söz konusu olan manevi değeri benim için bu kadar önemli birşey nasıl da hiçe sayılıyordu aynı ben gibi. Elimdeki çay bardağını mutfağa zor taşıdım.Bir hışımla tekrar salona döndüm.
-"Hayır!" dedim olağanca yüksek bir sesle.Herkes zamanın bir diliminde dondurulmuş gözleriyle bana bakıyordu.
-"Ne demek hayır.İhtiyacımız var ve satacağız."
İhtiyacımız olmadığını biliyordum."Bunu yapamazsın" diye haykırdığımda bir şimşeğin üzerime doğru yürüdüğünü farkettim.Vurmak isteyebileceğini düşünüp birkaç adım geri çekildim.Dayak,duvaktı kadının yüzünde ve kadın çamurda dalgıç gücü yetebildiğince.Ancak o dakikadan sonra koptum.Evin satılacak olması bana bahane,hatta okyanusumu taşıracak son damla olmuştu.Oya'nın,Zeynep'in ve o küçücük Bengisu'nun masum bakışları arasında elimi sıkışan kalbime bastıcaktım ki; gözüm buluzün kırmızısına ilişip kafamı kaldırdığımda odadakilerin kaybolduğunu,her yerin kırmızı ateş toplarıyla bezendiğini gördüm.Küçük kırmızı kürecikler saçlarımdan omuzlarıma doğru iniyordu.Odanın tam köşesinden biri yanıma doğru geldi:
-"Kimsin?" sorusuna verdiği cevap,
- "Ben,Mefisto" oldu.
-"Tam da damarların kabarmışken buldum seni.Yoruldun değil mi? Çok yoruldun.Sabır sarayında hükümdar mı olacaksın sen? Neresi burası "benim" diyebildiğin evin mi? Bu adam kim?Zararsız zehirlerini içine akıtabildiğin şişe mi?
Uçurum kenarındayken seni yolundan döndüren vicdan mı? Yoksa kendi gölgene çizdiğin resim mi bu adam? Seni kapının içinde değil dışında görüyor.Gitmen için çırpınırken niye direndin ki bu kadar? Direnirken tükenmedin mi daha?" dedi.
Elini omuzuma attı.Yanmadım.Sıcaklık bile hissetmedim şeytandan yana.Beyaz bir tepsi içinde üç farklı bıçak sundu.
-"Eğer birini seçip dediğimi yaparsan ömürlük huzura ereceksin.Denemeye değmez mi?"
-"Sen yaklaşacağın zamanı ve kişiyi iyi bilirsin.Ne var ki, senin kahramanın değilim.Kendine başka bir kurban seç katil etmek için.Ben kazığa oturtulmuş bir hikayenin gerçek kahramanıyım.Evet.Ama Faust değilim ki! O zayıftı. her ne kadar delilikle itham edilsem de ben zayıf değilim"
Deyişimle birlikte tepsiyi elinden fırlatmam bir oldu.Ateşten eline değen bıçaklardan biri odanın içinde bir kan nehri oluşturmuştu.Nefessiz kalmıştım.Bu nehirde boğulacağımı zannettiğim an:
-"Bütün bıçakların gözü kör olsun!" diye bağırdım.
Bu cümleyele kendime gelmiştim.Yaşadığım dakikaların gerçekliğini sorgularken elimde tuz buz ettiğim çay bardağının avucumdan dökülen parçalarını seyrettim.Neler olduğunu anlamaya çalışırken misafirlerin evi terkettiğini farkettim.Karşımda, hayatımı paylaştığım hayatımdaki yabancı bana çocuk gibi bakıyordu.Suçlu bir çocuk gibi...
-"Ben kendimden mi geçtim?" diye sordum.
-"Belki...Beni öldüreceğini söyledin.Sonra "Bütün bıçakların gözü kör olsun! Lanet!" diye bağırdın."
-"Evet.bütün bıçakların gözü kör olsun.Seni öldüremem.Şeytana uyamam bir kötülüğü renklendirmek adına.Çünkü bundan daha iyi bir çözümüm var.Dilinmemiş acıları,siperi olmayan bütün dımdızlak halleri yaşamamak adına ben artık yokum.Senin gibi bir damarsıza adanmak üzere olan hayatımı geri alıyorum ellerinden.Ve ellerime almadığım bıçak ayıbım,dilimdekiler kusurumsa eğer "deli" dediğin bu şahıs aklını kullanacak.Ben artık yokum.Bütün bıçakların gözü kör olsun ama hayatımdaki varlığını onlarca defa saplıyorum.Ben artık yokum...."
"Bu gece, zorun hanesinde son gecem oldu..."