Senin baban da çok sinirlenince ‘görürsünüz terk edeceğim buraları!’ demez miydi? Muhtemelen derdi, derdi ama terk etme planı da evin yakınındaki bahçeye kör bir kulübe yapma fikrinden başka bir şey değildi muhtemelen.

Ne bozkırlar pakladı, ne kümülüslerinin meşhur olduğuna kimseyi inandıramadığım memleketim, ne de çağdaş deccal tasvirleri yapılan İstanbul… Her şeyi, her şehri dener bazısı. ‘gör gülüm yolları, iç soğuk suları’

Pazardan satın alınan domates kadar ‘yerli’ olamaz bazısı… Bir bahçede iki mevsimlik zamanı yaşayamaz. En yakınlarına en uzak…

Ömür dediğin ne ki o da şehirlerarasında geçer. Yola gidebilir insan. Gezmeye gider gibi, terk eder gibi yola gidebilir… İçgüdüleriyle harita çizer gibi uzaklaşır… Karların içinden, sislerin içinden bir nokta haline gelene dek ufuk çizgisinde seyredilir ve de…

Sulusepken bir gazel okunur ardından. Hikayesi bitmiş gibi, sessizlik sözü kesilmeyecek kadar uzun konuşmaya başlar. Giden bilmez bir acının sebebi olur, bir acının sahibi yapar ardında kalanı… Gidenle gidilmez, bir gider pir kalır kalpte. Zengin kalkışı yapıp kısa sürer iyi ağırlanmış konukluğu.” Keşke” sini ardında kalana bırakır. Kucaklaşmanın sonunda ayrılır iki beden.

Giden gider, kalan sağ mıdır bilinmez? Yolluk, azık derken uğurlayana gözyaşı düşer, yola ise asfalt karası bağlayıp olduğu yerde durmak…

Yola gidebilir, yoldan gelebilir insan. Şehirlerarasında tüketebilir ömrünün yirmili yaşlarını, bazen de tamamını. Gün geçtikçe uzaklarda çoğalan özlemle baş edemeyebilir. Kendi samimiyetsizliğinden bihaber, özür dilercesine geri dönebilir.

‘Ayrılık, bedensel uzaklıktan ibarettir’ şekeriyle kandırmaktan vazgeçebilir sevdiklerini. Geri dönebilir. Ertelediği bütün zamanları için listeler hazırlar. Adına ‘yuva’ denilebilecek bir bütünü paylaşabilir sevdikleriyle... Peynir yemeye zorlayacağı çocuklarının hayaliyle nihayete erdirebilir bir ömrü…

Dönüş, seyreltir acının rengini. ‘ geride kalanlar bu seyahatten elemli’ değildir artık. Günler daha açık sarı…

Varlığın var olma halinin devamıdır ‘kavuşmak’. Zaruri bir ihtiyaçtır. ‘Uzun kalacağını’ bilmek kesmez kavuşmuş olmak için. Kavuşmak, şehirlerarasına veda demektir.