Þehir Kopyalarý

…Yüksel Caddesi,bu gece de her zamanki gibi…
Bugün de tanýdýk misafirlerinden baþka kimseler yok etrafta:Okulun bahçe duvarýný kendilerine mesken tutmuþ birkaç okul kýyafetli kalabalýk,gitardan çýkan melodilere eþlik etmekte…Bayýndýr Sokak’ýn köþesindeki banký içki masasýna çevirmiþ ,önlerine doðradýklarý birkaç meyveyle üçüncü sýnýf þaraplarýný yudumlayan ayyaþlar ve onlara eþlik eden kýzlý erkekli üniversite öðrencileri. Geceyle birlikte biten þaraplarýný yenilemek için kaldýrýmdan gelip geçenden para isteyen kýzlar..

Sokaðý aydýnlatan ýþýk, caddedeki çöp daðýndan sýzan suyu parýldatýyordu.Þehrin olmayan denizine inat ,suyun içindeki yaðsa balýk gibi kývrýlarak suyu yakamozluyordu.Ýliklere iþleyen sert bir rüzgarda mekana ayak uydurmuþ aðaçlarýn dallarýnda oynaþýyor,dallar da sonbaharýn emanetinde duran üç beþ yaprak da çýkan müziðe kulak vermiþ dans ediyordu.
Genç adam ise az ýþýklý kaldýrýmda yürüyor,bahçe duvarýndan etrafa yayýlan liseli kýzlarýn baygýn kokularýný kuvvetli soluklarla içine çekiyordu.

Yürüdükçe ona yaklaþan bir ses duyuyordu.Kimsesiz geceye misafir gibi akan bu ses ,sanki Yüksel Caddesinin; yalnýz, zamana þahitlik eden, mekanýn þahitsiz tanýðý dilsiz kaldýrýmlarýndan, aðaçlarýndan, binalarýndan geliyordu.Bu ses aslýnda kalabalýklarýn içinde üþüyen caddenin insanlarýnýn sesinden baþka bir ses de deðildi.Yaþayan yaþamayan herkesin sesiydi bu ses.

- “ Kalabalýklarýn içinde üþüyorum ne kadar yalnýzým!”
Kalabalýða karýþtýðýnda genç adam, ses kayboldu.
Saðlý sollu dizilmiþ iþportacýlarýn tezgahlarý arasýnda oyalanarak Karanfil Sokaða yöneldi.Sýhhiye’ye kadar yürümek, eski günlerdeki gibi 214 numaralý Yenimahalle otobüsüne binmek, anýlarýný yeni baþtan tekrar yaþamak istiyordu.Duyduðu ses adamý çaðýrýyordu sanki…yürüdü ,köprüye yaklaþtý.Önünden uzun siyah saçlarýnýn yüzünü gölgelediði genç bir kýz sessiz ve düþünceli adýmlarla ilerliyordu.Genç adam kýza yaklaþmýþtý ki, kýz bir anda arkasýný döndü:

Hiç beklenmeyen bir tavýrla,

-Sizin yolunuz buradan mý geçiyor?diye genç adama seslendi.

Hýzla merdivenlerden indiler.Genç adam bu kýzla konuþmak,seçemediði yüzünü görmek,cevap vermek istiyordu.Kýzýn yanýna yaklaþtý kaçamak gözlerle kýza baktý.

-Siz kimsiniz..?dedi genç kýz.

Genç adamýn kalbi hýzla çarpýyordu,aðzý kurudu,avuçlarý terledi.Kelimeler aðzýndan çýkmakta zorlandý.

-Ben Yusuf dedi.
Nerden geldiði meçhul nereye gideceði meçhul bir adam, bir gezgin...ve
-Evet!” Yenimahalle’de oturuyorum,yolum da buradan geçiyor “dedi.
-Niçin beni takip ediyorsunuz?
-Sizi takip etmiyordum.
-Eve gidiyordum.Sesiniz beni çaðýrdý.Yanýnýza geldim.
Genç kýz merdivenleri inince caddenin ýþýklarý yüzüne vurdu.Ýri parlak kara gözleri,esmer yüzünde yanýyor gibiydi.Ýnce çizgili.küçük dudaklarý tatlý bir gülümseyiþle açýldý:

-Fransa’dan geldim orada hukuk tahsil ediyordum.Þimdi ise bu þehrin sokaklarýnda bir baþýma dolaþmaktayým; Ve gerçekten çok yalnýzým.Ýçimden söylemiþtim“ Kalabalýklarýn içinde üþüyorum ne kadar yalnýzým!”,diye.Sesimin birini çaðýrabileceðini ise hiç düþünmemiþtim.

Genç adam,elini uzattý tokalaþtýlar.
-Adým Yusuf
-Benim ki de Þebnem.
-Memnun oldum.
-Ben de Dikmen’de oturuyorum,Dikmen Sokullu’da dedi genç kýz, yani benim de yolum buradan geçiyor.Buradan otobüse biniyorum.
-Ne tesadüf dedi genç adam.
-Yýllardýr bu þehirde yaþýyorum.Hiç böyle bir tesadüfe rastlamamýþtým dedi ve ekledi :
-Benimle yürür müsünüz?
Genç Kýz cevap verdi:
-Bu þehre geldiðimden beri,kalabalýklarýn aydýnlattýðý bu kaldýrýmlarda duraða kadar yürüyor, yalnýzlýðýmý paylaþabileceðim biri gelecek diye bekliyordum ve siz içimdeki bu sese cevap verdiniz.
Genç kýz genç adamýn koluna girdi.
-Bu yollarýn yabancýsý sayýlýrým ve sizinle yürümek istiyorum.dedi genç kýz.
Genç adam genç kýzýn kulaðýna eðildi,hafif bir sesle fýsýldadý:
-Öyleyse yürüyelim.

Genç Adam,Genç kýzýn kollarýný daha da bir vücuduna yaklaþtýrdý.Yürümeye baþladýlar.Vitrinlerin ýþýklarý kaldýrým taþlarýna düþüyor,genç kýzýn saçlarýnda yýkanarak karanlýða karýþýyordu.

-Yusuf,dedi,beni þehrin hatýralarýna götür.
-Beraber yürümeye baþladýlar…

Güven Parka kadar geldiler.Yüzlerine çarpan havada bir su serinliði vardý.Fýskiyenin köpüklerinden havaya karýþan sular ,bu serinliði yapýyordu. Uzun iri gövdeli tunçtan heykellerin koruyuculuðunu yaptýklarý havuzu güvenle geçtiler ýþýðýn hafiflediði parkýn dolambaçlý yollarýnda yürüdüler ve gözlerden uzak bir banka oturdular.

Bir sonbahar ayýydý hava geceyle birlikte soðumaya baþlamýþtý etrafta aðaçlarýn sararmaya baþlayan yapraklarý renkli gölgeler gibi sarkýyordu.Havada gecenin aðarlaþan kokusu vardý.Gökyüzünde bir tane bulut yoktu. yýldýzlar ,ay ve gecenin seslerinden baþka ses de..
Genç kýz:-“ üþüyor musun?”diye ,sordu.
Genç adam-“ hayýr “,dedi; fakat üþüdüðü her halinden belliydi.
Genç kýz paltosunu çýkardý, genç adama verdi.
Geceyle ve yarýnla birlikte devam edecek bir sýcaklýða adým atmýþlardý bile…


Nebi Akgüngör