Bir deniz kıyısında, serin bir akşam üstü… O bilinmeyen koynuna sermişsem kurumuş güllerimi hata mı ettim yar… Hiçbir tanım tanımlayamazken aşkı; tenimdeki gül kurusu yapraklar sevdamın tek tanığı. Unutma sonbaharım ben, nam-ı diğer hüzün. Sevdam bir kuru yaprak gibi sürükleniyor, duyuyorum ama kıpırdayamıyorum, kaçmasından korkuyorum. Tükenirken umutlar; saçlarım rüzgar, bakışlarım ateş olur da, bir tek adın kalır dudaklarımın arasında… Ellerim elveda olmadan umutlarını borç verir misin bana sevgili ?

     Sensizliğim yetmez gibi kafiyelerimi de aldın gittin. Can çekişmede ıssız kaldı boynu bükük kaygılı şiirlerim. Çaresiz günlerde, umutla düşünen şiirlerini izleyeceğim. Karşıma çıkan her mısranı kırıp ben arayacağım içinde. Kendimi bulamadığım her dize mahzun bir şekilde göğsüne yaslayacak başını. Sığ bir denizde boğulacak kaleminin ucundaki derin anlamların. Geçmeyecek zaman yar, ışık ışık gözlerim hiç değişmeyecek.

     Belalı konuları olacak şiirlerimin. Bıkmadan, usanmadan aşkın kaygan duvarlarına tırmanmaya çalışacak dizelerim. Düştükçe aşkı üfleyeceğim ruhuma. Bırakmayacağım. Bırakamayacağım. Hayatı sevgiyle yorumlarken; serinlik yağacak yıldızlarıma, göğe bakan çocuklarımız olacak her mısra sevgili.

     Ayrılığa okunan şiirleri getirme yol ayrımına. Ellerinde çiçekler, dilinde sevdalı türküler olmalı. Sen bir deli mavisin güneşin denizinde. Bense çiçeksiz türküsüz karanlık bir gece. Var mı gönül derdime bir çare. Bırakalım bu konuyu sevgili, yol ayrımından başka konuşacak konu mu kalmadı… İyisi mi sen bir sürü anahtar getir yanında. Güzel bir öykünün, denizin, yağmurun, güzel düşlerin, şarkıların, güneşli bir havanın anahtarını getir, tadı damağımda kalacak sohbetinle.

     Hasretlerden şikayet etme yar, dinle. Nasıl feryat ediyor kalp çığlıklarını dinle sırlarımın. Şarkılar anlatsın sevdayı, dinle. Her mızrap vuruşum ateştir, her notada alev düşer şarkıların içine dinle. Az sonra akşama dönüşecek gün, uzayacak zaman umutsuzluklara. O siyah gemilerin güvertesinde bu boş kıyılardan gideceğim. Çocukluğumun rüzgarını ve zamansız düşlerimi yanıma alıp biraz kırgın, biraz yorgun, biraz suskun gideceğim buralardan.

     Yıllardır beni bekleyen kara bir sevgilim var ufuklarda. İçimde bir belirsizlik, gidiyorum. Ona kavuşmanın sevinciyle ölüm denen yaşama biçimine dalacağım. Ak ellerimin kınası yüreğimin sevdası yar, gülümseyişim vuracak yüzüne o an, kelimeler yetersiz kalırken özlemlerimize gamzelerimde dindir yalnızlığı.

“Ölüme gülümserken varlığım, yüreğini sürmelisin gönlüme
İmkansızlığın kanarken içimde, gamzelerimde dindirmelisin yalnızlığı yar.”

09/10/2007

Ayşegül TEZCAN