birgün bir baktım ""ben""varmışım.Nerden çıktım ,sorsaydılar bana gelmek ister miydim acaba bu dünyaya ?bu kadar zor bir yolda,yürümek öyle sandığımız kadar kolay olmasada yine yeniden olmak ister miydim "diye düşünürken

herşeye rağmen ""evet"diyorum...
evet ne olursa olsun,kim ayağıma çelme takmaya çalışırsa çalışsın doğmak için bana bir şans verilsydi ,benim fikrim sorulsaydı
can ata ata ,yolları yara yara ,çölleri aşa aşa yine koşar gelirdim ,iyi ki
beni yarattın rabbim..iyiki taş değil, insan kıldın….can verdin,ten verdin beni benden çok sevdin..bu uğurda zorlu maraton elbet olacak..gülü tutmam için elime önce dikenin batması lazım...sefayı görmem için cefayla arkadaş olmalıyım, cefa denirse buna…böyle olmalı ki
sonunda Senin Cemalini,Efendimin Nur Yüzünü göreyim (inşallah)bu uğurda herşeye razıyım...biliyorum yolcuyum...yolcu yolunda gerek..

yolcucuyum,yolcuuu...geldim gidiyorum dercesine..bazen teyyareyle uçan,bazan benzini bitti bitecek olan araba misali çaresiz kalan,bazen Hallac-ı Mansur'un ene-l hak'kına gönülden katılan ve coştukça coşan bir garip yolcuyum...bir garip yolcu.
garipliğim ruhumun hakikatine hasret oluşundan ,garipliğim en sevgiliye hasret kalışımdan,garipliğim beni anlayacak bir deli gönül bulamayışımdan..işte bu yüzden ben gariplerin garibiyim...Yüce Rabbim Sen ise garip olanların KARİB'i sin..ona şah damarından daha yakınsın...

yolcuyum ..bu yolculuk kıldan ince kılıçtan keskin biliyorum,bu yüzden sabrı başıma tac eyledim ,gönlüme”” emanetlerin emaneti "”diye mühürledim,sen sabredenleri sevdiğin için bende sabrı böylesi çok sevdim...sen sevdiğin için sabrı kendime yar bildim...senin sevgin uğruna çok sevdiğin Bilal'in de sabretmedi çektiği eziyetlere...Rabbim ve Senin için efendim ;
hz.Sümeyye akıl almaz cefaya,insanlık
dışı durumlara katlanmadı mı...

yolcuyum ...bu yolu bir şekilde aşacağım...inancımın kuvvetiyle rabbimin izin verdiğince...yoluma güller atılmayacak her zaman ,dikenlerini şeytan soldan allayıp pullayacak,bu kocakarı maskaralı yüzüyle beni aldatmak için çabalayacak, zehiri bal niyetine bana sunacak...çakmak çakmak gözleri ateş saçacak,ruhumu kendi hüznüyle boğmaya başlayacak...yani yaşarken ölümle beni tanıştıracak...uyanık olduğumu düşünürken beni uyutucak...hep bir kandırmaca,kurmaca ve sahteliğin koynunda bir yaşam ve derken bakıcağız yolun sonu görünüyor…eyvahh! …
hakikati görmek için yola çıktım ,yolcuyum bu uğurda...ne olur ya rab yolumu aç,Fettah ismin hürmetine aç yollarını bana..

yolcu buruk olmalı her zaman...olmalıda dağları delmeli zaman zaman..mecnun gibi inlemeli ağlamalı, ahları sevgiliye ulaşmak için dünyayı sallamalı..

ahhh ! edip ağlamadan cennete ulaşmayı beklemiyorum...bir sümeyye kadar olmasada biraz sıkıntı çekmeliyim biliyorum...su gibi çağlamalıyım hakikati karalamaya çalışanların karşısında...sinem dağlanmalı ;dağlanmalı ki sonunda ödüle kavuşayım...essabur ismine öylesine sarılmalıyım ki ;sabrım karşısında dağlar bile bir karış kalmalı.

yolcuyum..yolcusun...yolcu

yolcuyuz,,,yolcusunuz,,,yolcular...

yolculuğun tanımını şu dizeler nefiss haykırıyorlar...
yolcu buruk başı gerek
gözde daim yaşı gerek
huy biraz yavaş gerek
yoksa yollar aşılmaz

ölüp ölüp dirilmeden
hergün bin kez gerilmeden
yokluğa kanat germeden
imkansız yolar aşılmaz...

diyor murat göğebakan sevgiliye hitap ettiği albümünde...

bu dünyadan geçerken yolculun farkında olanların

yolu açık,kalbi uyanık olsun...bu keskin ve virajlı yolun sonunda sabredenleri güller karşılasın…gülüşlerimiz güllerle canlansın…