Yorgunum anla beni deniz.Çek üzerimden martı kuşlarını.İstemem senden ne kumsal ne de yakamoz.Boğmaktasın soluklarımı.Bir rüya uğruna insan kaç kez başını yaslar ki denize.Çek! Çakıl taşlarımdan sularını.Ne olursun sus, duymak istemem sahile vuran dalga seslerini!
Yorgunum anla beni deniz.Çok isterim bir sandal bulup bir adaya kaçmayı.Palmiyeler altında derin bir uykuya dalmayı.Sahilinde dolaşıp deniz kabuklarını saymayı çok isterim.Ama ölmekteyim.Sil üzerimden tuzlu sularını.
Yorgunum anla beni deniz.Bir saadet hülyasıyla ufka bakamam.Her güneş batımında ağlayamam.Gözlerim bir gül yaprağıdır ve yıllardır çiy taneleriyle doludur.Anla beni deniz. Gözyaşlarımı silsen rengin gökyüzüne dolanır.Yeryüzü ise maviye boyanır. Her ağlayışımda yüreğime batarsın ve her çırpınışımda intiharı hatırlatırsın.
Ah deniz.Niçin bu kadar hayata benzersin.Hiç bitmez mi sende mavilikler ve yalandan özgürlükler? Seni gören mutlu olduğunu sanır. Suyundan içse insan yine içmedim sanır.Bir çölün ortasında seraba benzersin.Asla kimseyi tatmin etmezsin.
Ah deniz.Dalga dalga yayarsın güzelliklerini.Bir istiridyenin içinde saklarsın yüreğini.Sonra bir gümüş tepsi içinde sallanan kadehlere benzersin. Köpüklerinle insanları sarhoş edersin.Acımasız olduğun saatlerde ise bütün güzellikleri insanların elinden alıp gidersin. Kimsenin gözyaşını silmezsin.
Anla beni deniz.Ben hiç hayatla barışık olamadım bugüne kadar.Senle nasıl kaynaşırım.Mutlaka sularına ayaklarımı kaptırırım.Bari dağları bana bırak.Ben onlarla anlaşırım.Doruklarından sana el sallarım.