Küçücük bir hücre parçasıydı
Düştüğü rahmi kutsallaştıran
Sızı sızı büyüyen bedeniyle
Adı "gelecek" ti onun
Ve "kadın" olacaktı zerafetinin adı
Gelecek zamanda bir ömür için...



Gece ustalıkla saklarken kasvetini ay ışığının ardına, bir kadının gözlerinden düşen damlalardı ıslatan tenha kaldırımları. Zaman yasak sevişmelerin olası iniltilerine tıkamış kulaklarını, olabildiğince aceleci adımlarla ilerliyordu bilinmeyene. Bir kadın, duyguların telaşlı koşuşturmacasına saha ettiği odada. Bir kadın yapayalnız, onca duygunun arasında...

Kırılgandı şefkatin bile zaman zaman sığınmak için kollarına koştuğu kadının yüreği. Sevgiye açtı belki de. Kaybettiğinde mutluluk duyduğu tek şey fazla kilolarıyken; geçip giden yılları gibi daha neler neler kayıp gitmişti şimdi titreyen ellerinden. Üç vakte kadar gelecek mutluluğa açılan falların artık dindiremeyeceği bir umutsuzluk nöbetiydi çektikçe göğsünü delip geçen nefesleri...

Bir kadın, kabuslarının gölgesinde kaybolduğunda düşleri; kimsesiz yorganını çekip alnına kadar, gecenin hayatından el çekmesini beklerdi. Bir kadın; duvarda asılı birkaç eski resimden ibaret mazisinde dolanırdı yorgun zihni. Bir kadın; yüzündeki derinleşmiş çizgilerde saklı tüm hikayesi. Kadın doğdu, kadın güldü, kadın anne oldu, kadın ağladı, kadın aldatıldı, kadın yoruldu, kadın çalıştı, kadın öldü, kadın yaşadı... Küçücük bir hücre parçasıydı düştüğü rahmi kutsallaştıran. Sızı sızı büyüyen bedeniyle "gelecek"ti adı.


Ve; Tanrı kadını yarattı!...