Amansýz bir özlem, bitip tükenmeyeceðine inandýðýn, yalnýzlýða gebe býrakan hasret türküsü;

Seni Karadeniz kýyýlarýna sürükleyen notalardýr, uzaktan kulaðýna gelen…

Gölgelerde aradýðýn karanlýk yüzlerdir. Anýmsayamadýðýn… Kayýp bir zamandýr, iç geçirerek yandýðýn; ýþýkla gelen karanlýkla çekip giden zamanlaradýr isyanýn, hafif bir tebessümle baþlayan an, geride düþük bir yüz býrakarak gitmiþtir.

Sen, bocalamanýn kucaðýnda, aðlama ninnileriyle avunmaktasýndýr. Giden zaman kayýp, yitik bir parçadýr yaþamdan…

Yazýn kavurucu sýcak günlerinde, Ýstanbul’un alev alev yanan kaldýrýmlarýndan ateþ toplarý yüzüne vurur. Ah çekiþler, kuzeye ve o kuzeyin en uç noktalarýndaki daðlarýn hafif esintili rüzgârlarýna…

Kayalýklarý okþayan denizin narin dalgalarýdýr zihnine yansýyan… Sinek výzýltýlarýna hýþýmla savurduðun el aslýnda yaþama atmayý arzuladýðýn tokattýr.

Sabah vakti aceleyle koþan iþçilere, memurlara takýlan bakýþlarýn hareketliðe “dur” diyebilmeyi istemektedir. Hýzlý akan hayatý durdurmak isteyen sen, sihirli deðnek bulmak adýna þaþkýn þaþkýn bakarsýn öteye beriye…

Kirli dünyanýn içinde gözlemcisindir, uzaktan müdahale etmeden izleyen…

Yol kenarlarýnda akþam karanlýðý çökmeye baþlayýnca boya kutusundan çýkmýþ hatunlar belirir. Çoðunun yüzünde acý ve keder saklý, bir angut durur lüks otosuyla… Kadýný alýr; gözlerden kaybolur. Her gün kirlenen bir dünyaya kahredersin. Öteki tarafta on üç, on dört yaþlarýnda bir çocuk, tiner çekmekte… Belki o kadýnýn çocuðu…

Sen yalnýzsýn bu dünyada, özlemle dolu yüreðin… Temiz, pürüzsüz akan bir zaman içine ýþýnlanmak isteðin… Dilinin ucunda “Git bu diyardan” sözleri… Gidemeyeceðini bildiðin halde takýlýp kalýrsýn. Ýstanbul’u býrakmak ne mümkün? Binlerce dünyayý iç içe görebileceðin bir yer arama baþka…

Her ýþýðýn içinde farklý bir gizem yüklü… Karanlýða takýlýp kaldýðýnda, sözcükler akýp dökülür dilinden; her noktaya saçtýðýn tümceleri toplamak için uðraþýrsýn. Ýsyanla, baþkaldýrýyla saldýrmýþtýr zihnindekiler, boþluða gideceklerini ne bilsinler?

Yýldýzlarda gariptir burada birbirinden uzak, birbirlerine küslerdir. Ama bir yýldýz vardýr ki sahiplenmiþsindir. En çok o parlamaktadýr aylardýr. “Yok, gelmeyecek” dediðin vakitler, gece yarýsý da olsa çýkagelir. Ayýn hemen arkasýnda görünür. Birlikte hareket ederler, sabaha kadar… Ayý geride býrakýr tan vaktinde… El sallayýp gider inine… Gökyüzünde yalnýzlýðýný bir tek o anlar, gülümser sana… Ýstanbul’un yýldýzlý geceleri yoktur aslýnda…

Iþýl ýþýl caddeleri vardýr, lüks semtlerinde; erkenden karanlýða gömülen sokaklarý vardýr, varoþlarýnda… Sabahlarý saat altýda çýkar birileri sokaða, diðeri sabah altýda yataða girer. Farklý dünyalarýn mekânýdýr Ýstanbul… “Býrak git” gidebilirsen… Ýniþler, çýkýþlar bir arada ve birbirine karýþmadan yolunda… Sen ikisinin arasýndasýndýr. Ne gece, ne gündüz uyumazsýn… Ýki dünyaya bakýp bakýp iç çekersin… Aradaki eþitsizliðin inine gidip yakmak istersin…

Çoðu zaman ifadelerin konuþmaný dizginler… Karanlýklara saklarsýn mimiklerini, orada saklanmak daha kolaydýr. Ufuklara dalar gözlerin, Ýstanbul’un iki kýyýsýný uzun uzadýya takip eder. Her þeyi anlamaya ayarlanmýþ zihnin kilitlenmiþtir. Vakit karanlýkla aydýnlýk arasý; bir tekne boðaz sularýnda, tuvaletler içinde bayanlar, papyonlu baylarla dans etmekte… Öteki tarafta gözleri teknede bir çocuk “abla mendil ister misin?”… Biri mendil satmakta diðeri mendil atmakta…

Yastýða baþýný koyduðunda düþünüp düþünüp iki ayrý dünyayý; “çözüm” diyerek kývranýrsýn. Yorgun düþen bedenin, gözlerindeki aðýrlýk zihnini mat etmekte… Kýsa, ölüm modunda, onun içinde karmaþýk rüyalara dalarsýn… Rüyalardaki dünyalarýn mutluluðuyla açarsýn gözlerini; fabrikalarýn uzaktan duyulan atýklarýnýn kokusunu burnuna çekerek… Büyük bir yorgunlukla gelir koku… Mis kokulu daðlarý düþünüp, sabah mahmurluðunu atmak istersin… Gelip geçen hayatýn için zamana lanet okuyarak dalarsýn, yine sokaklara…

Amansýz bir özlem yinelenir her sabah…