Anne!

Bu sözü söylerken içimden geçenleri hissetmeni öyle çok isterim ki… Bunu ancak, hep karþýlýksýz sevip de bir türlü o tek yanlý sevgiye muhatap olamayanlar bilir.
Günler gözler önünde savrulup gider. Ya farkýnda deðiliz ya da fark etmek istemeyiz. Sen göremezsin saçlarýna kurdelalar baðladýðýn kýzýnýn büyüdüðünü. Aynaya her bakýþýmda duyduðum ýstýrabý, gözlerimde hiç düþmeyecekmiþ gibi duran hüzün bulutlarýnýn verdiði yükü bilemezsin. Acý, hüzün, kaybetmek yoktur senin bizim için yazdýðýn sözlüðünde. Hep güleriz gönülden, içimizdekileri sen bilmezken.
Geceleri karanlýktan, yaðmurda þimþekten, uykuda kabustan hala korkarým. Ýlk günkü gibi muhtacým sana aslýnda. Hastalandýðýmda kývrýlýp baþucumda dualar ediþin yok mu sessiz sedalarla, düþündürür hep beni evlat sevgisi adýna. Yokluðunda fark ederim her sabah okula giderken verdiðin öðütlerin kýymetini. Ve seni acýmasýzca dalýndan kopardýðým anlarýn ardýndan aðlarým haksýzlýðýmýn anýsýna.
Gün gelir göç yaþarým iç dünyamda. Depremler olur, fýrtýna çýkar, üþürüm. En büyük teselliyi iþte o zaman verirsin. Benimle birlikte çektiðin her zerre acý, büyük yükler alýr üzerimden. Güven duygusu verirsin bana. Gülmeyi sen öðrettin her ne kadar seni zaman zaman aðlatsam da… Öðütler verirsin hayatýn kurallarý adýna. Uçmaktan bahsedersin, kendi ayaklarý üstünde durmaktan… Belki duramadým kendi ayaklarým üstünde, ama talih kime ne zaman güler bunu ne sen bilebilirsin ne de ben…
Uçmak vakti benim için geldi mi, ne dersin anne? Ben senin kollarýndan uçmak isterim. Üþüyen ellerimi sýmsýký tut, aðlama gözlerimin içine bakarken. Gideceðim yerlerin güzelliðinden bahset, çocukluðumu anlat. Hani o her zaman anlattýðýn masalý yine anlat. Ama ayrýlýk deme… Kapanan gözlerimin ardýndan yüzünde bir tebessüm belirsin. Beni emin ellere teslim ettiðini bil. Ve buz gibi olan elime küçücük bir öpücük kondur. Dönüp baktýðýnda ardýna, hep güzellikleri gör, beni utandýrma. Sakýn saçlarýmý okþamayý unutma. Bilirsin ne kadar çok sevdiðimi dizinde uyumayý. Korksan da, cesaret edemsen de beni son defa koklamaya, ne olur bir tanem hissettirme bunu bana. Sanki duyuyor gibiyim “analar çocuklarýndan korkar mý hiç” deyiþini. Korkmaz deðil mi anne? Çocuklar gün gelir kendilerini binbir emekle büyüten analarýna vefasýzlýk eder, ama analar öyle deðildir. Bunu bilirim beni baðýþla…
Bana dair ne varsa hepsini sakla. Bir yük gibi deðil, beni hatýrlamak adýna. Hep ayrýcalýðým olsun gönül dünyanda. Çünkü sen ayrýsýn benim yanýmda. Beni kimse sevmedi can-ý gönülden. Yalan, riya olmasýndý halbuki tek isteðim. Karþýlýksýz sevgiydi bütün olanaklarýný bana tanýyan. Ben baþkalarýnda karþýlýksýz sevmenin ýstýrabýný, sende her þeye raðmen sevilmenin mutluluðunu yaþadým.Teþekkür ederim sana. Beni dokuz ay karnýnda taþýmýþ olman bile yeter, hakkýnýn ödeyemeyeceðim kadar çok oluþuna. Bilirim kýzamazsýn, kin tutamazsýn, seni kýrdýðým zamanlarý da çoktan unutmuþsundur. Ama yine de duymak isterim, gözlerim kapanmýþ bile olsa… Ne olur anacýðým, hakkýný helal et bana!