Yönetmenin bu kadar önemli oluşunun bir sebebi de, beslendiği kaynaklara hiçbir zaman öykünmemesidir. Sessiz sinemayla günümüz sinemasını karşılaştırırken, işi hiçbir zaman sessiz sinemayı yaşatma ve onu yeniden üretme aşamasına götürmez. Boy Meets Girl’de dilsiz adam: Sessiz sinema daha güzeldi, çünkü… der. Diyalog orada kesilir. Carax’ın amacı nostalji yaparak geriye dönmek değildir. O sadece bir durum tespiti yapar ve yönünü belli eder. Sessiz sinemanın neden daha güzel olduğunu düşünmek ve bu karşılaştırmayı yapmak seyircinin işidir. Godard’ın bahsettiği “gestalt” yapı zinciri Carax’ta da karşımıza çıkar. Godard’a göre gestalt(yapı); izleyicin çeşitli film öğelerini seçip, bunları birbirine ekleyerek oluşturduğu ve onun kendi zihinsel sürecinde şekillenen bir durumu ifade eder. Carax’ın, özellikle Boy Meets Girl filmindeki parçalı anlatımı ve dağınık sekansların üzerine kurduğu anlatım yapısı da Godard’ın sözlerine uygun bir şekilde gelişir. Duygusal olayların yarattığı akıldışı, kimi zaman gerçeküstü olarak gelişen olaylar zinciri ise; yine Godard’ın mevzu bahis ettiği gerçeklik anlayışına atıfta bulunur. Gerçeklikte, hayat gibi olmalı ve başlangıcı ve sonu belirsiz olmalıdır der Godard. Carax’ın karakterlerine baktığımızda ve filmlerindeki gerçeklik anlayışına yoğunlaştığımızda yine Godard’ın izleklerine rastlarız. Ama Carax, sinemasında bunların hepsini kendi yaşanmışlıklarıyla birleştirmeyi başarır. Bu açıdan, zihinsel gelişimi Godard’ın sinemasıyla, görsel gelişimi Fransız Şiirsel Gerçekçiliği’yle, felsefik alt metni Deleuze, Hegel ve Rimbaud gibi yazarların metinleriyle sağlanmış olsa da, son kertede Carax’ın bu oluşumları özümseme şekliyle kendisi ile en benzeşen yönetmen François Truffaut’dur. Kişisel yaşanmışlıklarıyla başta sinema olmak üzere, bütün sanat dallarını tek bir potada eritmeyi başaran ve yeri geldiğinde özgün örneklerle bunlara bağımlı olmadığını da gösteren Truffaut; özellikle Antoine Doinel serisindeki filmlerde yarattığı mozaik yapı ile Carax için de önemli bir referans kaynağıdır. Üstelik Antoine Doinel karakterinin seri boyunca yaptığı duygusal gönderme bombardımanı gibi, Carax filmlerindeki karakterlerde duygusal durumlarını dışa vuracak göndermeler yapar. Boy Meets Girl’de bu genelde müzik yoluyla yapılır. Filmin hemen başında Maite, ayrıldığını söylemeden önce; arabada çalan şarkıda, şarkıcı: Senden ayrılacağımı söylemeye geldim. Seninle ilgili hatıralarımda hep keder var diyerek şarkısına devam eder. Ayrılık anı gerçekleşmeden, aslında Carax ayrılığı izleyicisine haber verir. Nehir kenarındaki aşıkların gerçek olamayacak kadar abartılı romantizm sahnesinde, plakta çalan David Bowie’nin When I Live My Dream şarkısı; aşkın ancak rüyalarda varolabileceğini özetler. Mauvais Sang’da arka planda çalan müzikler çoğunlukla sessiz sinema dönemine saygı duruşu olarak kullanılır. Charlie Chaplin’in Limelight’ta kullandığı müzik, Sergei Eisenstein’ın Alexander Nevsky filminin de müziklerini yapan ünlü Rus besteci Sergei Prokofiev’in Pierre et le loup parçası, yine David Bowie’nin Modern Love şarkısı… Prokofiev’in bir de temayla bütünlük sağlayan Romeo ve Juliet bestesi kullanılır. Bütün bunlar, yönetmenin görüntüler üzerine kurduğu incelikli dünyası gibi ses bandında da özenli bir çalışma yaptığını bizlere gösterir. Les Amants du Pont-Neuf; ses bandındaki tercihler nedeniyle de serinin muhteşem kapanışına uygundur. Yönetmen filmde türleri iç içe geçirir ve türler birbirleriyle çarpışarak, türler üstü yeni bir yapı ortaya çıkarır. Melodram gerçekçilikle birleşir, romantizm farklı bir boyuta evrimleşir. Drama komediye çalar, komedi öğeleri grotesk bir görünüm kazanır. Müziklerde bu rengarenk ortama uyum sağlar. Doğu müziğinden ezgilerle ses bandı akmaya başlar, daha sonra sırasıyla pop müzik, hiphop ve klasik müzik banttaki egemenliği devralır. Serinin bundan önceki filmlerinde keman ve piyano müziği, özellikle de sessiz sinema döneminin ünlü besteleri filmlerin arka planında boy gösterirken, bu sefer öyle net bir tercihten söz etmek mümkün değildir.