Anlamını bilmediğim üç beş kelimenin,
Eksik kaldığını sanırken hayat lügatımda.
Koskoca bir romandı aslında;
Senin öğretmeye çabalayıp,
Benim ısrarla farkında olmadıklarım.

Hani gözlerinde okurken kaderimin satırbaşlarını
Terli avuçlarını göğsüme bastıramamanın,
Ezikliğiydi benimkisi.
Belki ve mutlak arasında çizdiğim o ince çizgide,
Gidip geri gelememe meselesi.

Bir ihtimal diyordum
Sevdanın buram buram sen koktuğu yerlerde,
Bir ihtimal !

Sevse...
Ah bir sevse...
Ya severse?
...
Ya seversem?
...

Sevgiden korkan,
Sevmekten korkan ,
ilk insan olarak tarihe geçmektense;
Artık küllerinden doğan masal kahramanıydım
Tozlu aşk raflarındaki en ince kitabın önsözünde...

"Sen ışığını arayan güzel günebakan,
Ben tozuna dumanına hasret bir enkaz..."

Şimdi beni en baştan yaz...
Kalemde sensin, kağıtta...
Sen yaz;
Bu romanı,
Masalı,
Oyunu...
Düşük cümlelerle,
Noktasız , virgülsüz, ünlemsiz
Hatta okunaksız...
Ve hatta olanaksız bitir sonunu...