Son kez yazýyorum sana.

Karanlýðýn içine doðru giderken yüreðim aþk denen o efsunlu kelimenin büyüsüyle dolup taþýyor. Aþk iþte nasýl anlatabilirim ki halimi? Sessizim bugün, duygularýmýn parmaklarýmýn ucundan ayrýldýðý bir haldeyim. Karanlýk odamýn penceresinden süzülen ýþýðýn önündeyim, küçük bir kâðýt ve kalemimle. Her defasýnda bir þeyler yazýyorum ve yine her defasýnda siliyorum. Belki de son yazým olmasýndandýr diye avutuyorum kendimi. Yalnýz kalacaðým korkusu ile beklide yazýma bir türlü baþlayamýyorum. Derin bir nefes alýp yine bir þeyler karalýyorum kâðýda, ama adýndan baþka bir þey aklýma gelmiyor. Daha önce hiç böyle olmamýþtý diyorum ve neden diye soruyorum kendi kendime.

Þimdi arkana yaslanmaný –gerçi nasýl yaslanacaksýn ki- ve gözyaþlarýný boþa takýp hýzlanmaný istiyorum bu yazýyý okurken. Frene basmaný istemiyorum ve çekip gitmeni. Sevdiðim aþký anlatmýyorum sana sadece sýnýrlarý belirlenmiþ aþk sunuyorum. Aþký anlatmak, aþkýn sýnýrlarýný belirlemek olur diye söylüyor yüreðim bana. Sýnýrlarý belirli hiç kirlenmemiþ bir aþk sunuyorum sana.

Elini tutmak isterdim hep, gözlerimden bir buse kondurmak isterdim yüreðine, haykýrmak isterdim pervasýzca aþkýmý insanlara ve aðlamak isterdim doyasýya. Sen konuþunca hayatýn o anda durduðunu zannederdim, seni gördüðümde yýldýzlarýn ne kadar sönük kaldýðýný fark ederdim, güldüðün zaman yeni doðmuþ bir bebeðin gözlerinde beliren yaþama heyecanýný bedenimde hissederdim. Hayat senle güzeldi, aþk yalnýz seninle yaþanmaya deðerdi. Sihirli kelimeleri hep sana söylemek isterdim, ama olmadý. Kuþlara, aðaçlara, odamýn boþ duvarlarý defalarca kez duydu o kelimeleri ama sen…

Seninle tanýþtýðýmýz ilk günü hatýrlýyor musun? Ben hiç unutmadým, unutamadým. Bir Salý sabahý seni gördüðümde güneþin seninle yarýþmak için bu kadar parlak olduðunu anladým. Sen ayrý bir güneþtin ve benim üzerime doðmuþtun o gün. Yanýna yaklaþmak ve seninle konuþabilmek için aklýmda bin bir türlü bahaneler oluþturmaya baþladým. Neler düþünmedim ki neler… Ve tüm cesaretimi toplayýp yanýna yaklaþtým. Kalp atýþlarýmla sanki dünyayý titrettiðimi düþünüyordum. Kendi kendime ne oluyor bana dedim ve bir türlü aklýmý toplayamýyordum. Bunun adý AÞK’tý sevdiðim sonra anladým. Hatýrlarsan yanýna yaklaþtýðýmda yüzünü bana döndüm sanki sana geldiðimi anladýn gibi baktým gözlerim içine. Ýþte dedim þimdi tam sýrasý; ama olmadý adeta lal olmuþtum ve sen uzaklaþtýn gittin. O anda senle birlikte ferim de uzaklaþtý gitti benden. Bu böyle olmayacak dedim kendi kendime, koþtum yanýna vardým ve içimden ilk geçen sözleri sana söyledim. Hatýrlýyorsun deðil mi keþke cevap verebilsen. “Müsaitseniz size aþýk olabilir miyim” demiþtim. Sen güldün ve uzaklaþtýn. Hiçbir þey anlamamýþtým bu gülüþünden, hiç konuþmadan evime, sihirli kelimeleri sana bir türlü söyleyemediðim ama duvarlarýma defalarca kez haykýrdýðým o küçük odamdaydým yine. Uzun süre düþündüm seni, gözlerimin önünden gülüþüm bir türlü gitmiyordu. Ne yapacaðýný bilmeyen küçük bir çocuk gibi sessiz ve sakin bir þekilde sustum. Okadar derin bir sessizlik olmuþtu ki nefes alýp vermemi bile kulaklarým iþitir olmuþtu. Bunun adý AÞK’tý Sevdiðim, ilk görüþte aþk dedikleri bu olsa gerek. Sonralarý seni görmek için hep oradaydým, bana güldüðün yerde. Hiç konuþmadan seni izliyordum. Konuþmaný duyabilmek, sana yaklaþabilmek için her yolu deniyordum. Gülüþünü tekrar gördüðüm zaman ki halimi anlatamam bile. Ama bana gülüþün baþkaydý, beklide içselleþtiriyordum ama olsun yine de baþkaydý benim için. Hiç konuþamadým seninle, ama sebebini bile bilmiyordum. Belki de bu rüyadan uyanmak istemiyordum. Uzun süre düþündüm konuþmayý ve karar vermiþtim rüyadan uyanmak pahasýna olsa bile. Ýçimdekine engel olamýyordum, AÞK buydu Sevdiðim. Her þeyimle hazýrdým konuþmaya. Kelimeler dudaklarýmdan dökülecekti ama ben onlarý yüreðimden yollayacaktým sana. Yine oradaydým; ama sen gelmedin. Bekledim, bekledim, bekledim… Gelmeyeceðini bilerek yine de bekledim. Çünkü bedenim deðil benliðim istiyordu bunu. Sonra öðrendim neden gelmediðini herkes gibi. Hiçbir þey söylemeden yüreðim yürümemi söyledi sadece yürümemi ve yürüdüm, nereye gideceðimi bilmeden. Ne kadar yürüdüm bilmiyorum, aslýnda hiçte bilmek istemedim. Karanlýðýn içine giderken yüreðim AÞK denen o efsunlu kelimenin büyüsüyle dolup taþýyordu. Evimdeydim, yine odamda, penceremden sýzan ýþýðýn önündeydim. Bir mektup yazmaya karar verdim sana, okumaný o kadar ister(d)im ki. Karar verdim Sevdiðim, yarýn getireceðim mektubumu sana. Sabah yine erken uyanacaðým ve bana AÞK’ýn ne demek olduðunu yüreðime düþürdüðün yere gideceðim ve sen gelmeyeceksin; ama bu sefer ben sana geleceðim. Önce bir çiçekçiye uðrayacaðým sonra da bir kap su alýp yanýnda olacaðým ve sana mektubumu okuyacaðým. Biliyor musun Sevdiðim ilk konuþmamýzda sihirli kelimeleri yine ilk sana söyleyeceðim.

Fatih Mehmet Mirza