“Anlayamadým beklide senin bana dokunuþunu
Ninnilerine kulak veremedim içten
Nur yüzünü geç fark ettim yüreðimde
Elinde olsa yine sever misin beni ANNE”

Belki biraz otoriter bir evlattým Senin için. Yaþamýnýn her anýnda duygularýný içine atan ve sana sihirli kelimeleri söylemekten çekinen bir evlat oldum. Senin yavru güvercinindim ben. Sevgine ortak olamadým, paylaþamadým sevgimi seninle. Bazen kýzdým sana, bazen gözyaþý olup yanaklarýndan aktým, bazen sözcüklerimi sakladým senden, sevinçlerimi kýskandým…

Ýlk hep sen uzattýn bana elini, sevgini, her þeyini. Özgürlüðünü verdin benim için, uzaklardayken bile öðütlerini benden hiç esirgemedin. Yýkýldýðým anlarda koltuk deðneðim oldun, Ümidini kaybetme deyiþin var ya ANNE…

Dualarýn gelir aklýma, “Zorlukla beraber bir kolaylýðýn var olduðunu” hatýrlatan sözcüklerin çýnlar kulaklarýmda, sabahlara kadar baþýmda bekleyiþlerin, sevgi tomurcuklarýný yüreðime ekiþlerin…

Sonra vakar duruþun belirir gözlerimin önünde, tebessüm ederim iþte bu benim ANNE’m diye. Belki de sana benzemiþim bu çalýmýmla.

Bu mektubu okur musun bilmiyorum; ama okumaný o kadar çok isterdim ki, bunu yalnýzca Sen bilebilirsin ve Sen anlayabilirsin.

Uzat bana ellerini ANNE, ellerini bulur ellerim bu Aþk büyüsünde. Bugün gözyaþlarým yok yanaklarýmda, yüreðimde, yüreðim yüzüyor gözyaþlarýmýn içinde. Aðlamýyorum artýk, vakarlý duruþumu koruyorum senin izinde.

Hayat iþte yaþadýk, yaþýyoruz, belki de biraz daha yaþayacaðýz. Herkese biçilen bir rol bu sahnede, Sana ve bana. En güzel rol her halde benim, derim kendi kendime aklýma Sen gelince. Anlýyorsun deðil mi?

“Aþk olmadan bedende
Name olmaz sevgide
Ne kelime anlatýr Seni Sana, ne de hece
Efsunlu güzellik Sendedir ANNE”

Bugün ayrýyýz Seninle; ama üzülme yarýn yine beraber oluruz beklide. Uzakta deðilsin ANNE, yüreðimde sakladým seni hak etmesem de. Yavru güvecinin seninle dokunamasa bile. Sarýlmak bu kadar mý zor gelir insana, bir kez sarýlsaydým sana doyasýya, bir kez haykýrsaydým sana “Seni Seviyorum” diye, bir kez koklasaydým Seni doyasýya, bir kez “ANNEM” deseydim, bir kez, bir kez…

ANNE’m, Seni sevmek yaþamaksa Ben hiç ölmeyeceðim.

Bu AÞK devam ediyor…


Fatih Mehmet Mirza
18.03.2009
www.seniarayansesim.com