Adını bilmediğim yalnızlıklarım da var benim.
Yüzümdeki çizgiler kalınlaştı senden sonra.
Seni sevmek güneşi sevmek gibi.

Bazen yaklaşıp ısıtır bazen de uzaklaşır dondurur.
Peki ya yok olursa?
İşte benim güneşim yok oldu…
Sokaktaki her kez sanki dünyadaki terk edilen tek insan benmişim gibi işaret edip “Bakın işte bu adam terk edilmiş.” diyorlar.
Önemli değil, aldırmıyorum.
Adımlarım sıklaştı.
Senden sonra kahkahalarım yerini gülümsemeye bıraktı.

Acılarımı derleyip hayatımın en kalın romanını yazmalıyım.
İnsanlar sormalı bana senin adın ne diye. Bende ahmakıslatan demeliyim.
Gel yine yağmurum ol, ahmağın olayım.
Sakın rüzgârım olma.
İçine hayallerimizi gizlediğim kumdan kaleleri yıkma, ama ille de rüzgârın olacağım dersen de ya tam es ne kale kalsın ortada ne de kum, ya da hiç esme ben de ne kale yapayım ne de kuma elimi süreyim.
Kalemimin ucunu sivrilttim,
en sert sözümü yazacağım şimdi, kalbine doğrulttum kalemimi
“Seni seviyorum…”