Ölümüm intihar süsü verilmiþ bir ölüm olacak. Fakat sen bunu asla bilemeyeceksin.Ýki üniversite de bitirsen bilemeyeceksin. Çünkü okuduðun kitaplarýn sayfalarýnýn arasýnda kurumuþ bir karanfili asla göremeyeceksin.
Bir bardaðýn son damlasýnýn, göz pýnarlarý kuruyan bir topraðýn kýpkýrmýzý bir karanfilinden damlayan arta kalmýþ çiy olduðunu düþünemeyeceksin. Sen dudaklarýný buruþturup þarýl þarýl akan derelere koþacaksýn. Benimse acýlara boðulduðumu göremeyeceksin. Ya da sararýp solduðumu ve öldüðümü öðrenemeyeceksin. Ne yazýk ben sonlarý yaþarken sen hep baþlangýçlarý yaþayacaksýn. Sen nasýlsa yaðmurlar var diyeceksin. Nasýlsa bahtýma bir damla düþer diyerek senin için döktüðüm gözyaþlarýmý hiç hissedemeyeceksin. Ne yazýk aþkla sýrýlsýklam olsan da sonrasýnda eriyip gideceksin. Ölümüm intihar süsü verilmiþ bir ölüm olacak. Çünkü ben hep acemice yaþayacaðým. Bir kazanýn ardýndan gazete kaðýtlarýna sarýlmýþ cesedimin herkes önce yüzüne bakacak. Gözlerim intihar mavisi renginde olacak. Kaþlarým bir kemanýn yaylarý gibi gerdin olacak. Ne yazýk ki sana þarkýlar söyleyemeyeceðim. Ve yüreðim donmuþ bir buz kütlesi gibi yerinde duracak. Ellerim son çýrpýþlarýmýn ardýndan meleklere karanfiller daðýtmýþ olacak. Ve ben sokak lambalarýný söndüre söndüre karanlýk bir yola sapacaðým.Sen gülüp eðlensen de ben arkamda býraktýðým cennete hiç bakmayacaðým. Gök kütlesinin altýnda bir insan olmanýn aðýrlýðýyla ezilirken hýzla yeryüzünde kaynayan bir kazanýn içine kurumuþ bir yaprak gibi düþeceðim. Düþerken Tanrý’nýn gözlerini ateþin içinde göreceðim. Kasvet, elem ve karanlýk dolu bir acýya dönüþeceðim. Tanrý beni affeder mi affetmez mi bilmem ama ben seni asla baðýþlamayacaðým.
Tanrý balçýktan insaný yarattý da sonra yansýn piþsin bir þekle girsin diye içine yürek yangýnýný koydu ya. Gönlüne ateþ düþmemiþ insaný çamur, balçýk saydý ya. Bu yüzden Adem’i balçýktan yarattýktan sonra bir surete girsin yansýn, piþsin, olgunlaþsýn ve adam olsun diye Havva’yý yarattý ya. Bu yüzden yüreðine ateþ düþmeyenin özü çamur kalýr ve insan olma þerefine ulaþamaz ya. Sen de bembeyaz duygularýmýn içine bir leke gibi düþtün. Ben iþte bu yüzden sýrf bu yüzden
þimdi cehennemlerdeyim. Fakat sen bunu asla bilemeyeceksin. Beni arayanlar aslýnda hep baþka adresler peþindeydiler. Benim karanlýk bir odada karanfilleri suladýðýmý hiç bilmediler. Geldiler kapýma hep güllerden çelenkleri koyuverdiler. Oysa ben gülleri hiç sevmem ki. Neden hayatým boyunca kapýmý böyleler çalar ki. Neden yanlýþtan hiç dönmezler ve ellerinde güllerle merdivenimi arþýnlarlar ki.
Ýþte sen benim yanýma hep deste deste güllerle ya da gül kokularýyla geldin. Benimse karanfilleri sevdiðimi bilmedin ve asla bilmeyeceksin.
Yýllarca aþk ateþiyle yandým yandým da sonra fon müziði eþliðinde karlarýn üzerinde tek baþýma dans ettim. Yüzüme düþen kar taneleri ve ben saatlerce boþlukta döndük döndük.
Kollarým boþ dizlerim yorgun dans ettiðim o saatlerde sen nerelerdeydin.Þimdi kollarýn gül dallarýna benzese de açma onlarý bana. Çünkü ayaklarýma gökyüzünden güller döksen de ben karlý karanlýk bir gecede yapayalnýz dans ettim. Bu yüzden ne gonca dudaklarýn ne de gül yüzün mutlu edemez beni artýk. Ben karanfilleri çok seviyorum ama sen bunu asla bilemeyeceksin.