Artık insanlar iyice saygısız olmaya başladı. Konser, tiyatro ve sinema gibi mekanlar eskiden saygılı insanların olduğu mekanlardı. Şimdi ise cep telefonu sesi, patlamış mısır sesi ve çekirdek sesinden hiçbir şey izlenilip dinlenemiyor bu mekanlarda.
Sanat bir mucizedir oysa. Sanatçı olmak da, emek vermektir. Sanat görüldüğü gibi basit değildir, basitçe kullanılmamalı...
Stada maç seyretmeye gider gibi, konsere gidiliyor ya da kız arkadaşlarla köşeye çekilip uygunsuz hareketler yapılıyor. Sanat mekanları köprü altına çevriliyor.
Ya sinema salonlarındaki tuvaletlerin hali. Tam bir pislik yuvası. Demek ki insanlar bazı alışkanlıklardan kurtulamıyor. Sanat bir üst alışkanlıktır. Alt kültürleri tamamlayamamış toplumlar üst kültüre geçiş yapamıyor. Sanatın içine ediyor.
Bir de herkesin artist kesildiği ve herkesin kendini bir yıldız kabul ettiği toplumlarda, insanlar sadece başkalarından saygı bekliyor. Bir başkasına saygı göstermek yerine hep saygı istiyor. Zaten ona göre bir resim, bir film, bir fotoğraf, bir şiir anca staddaki izlenen maçtan farksız. Ve kendisi her yeri şereflendiren bir varlık olduğu için gittiği sanat mekanlarına müzelere konulsun diye kirini çöpünü bırakıyor. Yere tükürüyor çünkü kendisi ne yaparsa yapsın Julia Roberts'tan daha iyi yapıyor.
Sinemaya gidenler cep telefonlarının parlayan ışığından, çalan telefonlardan doğru düzgün film izleyemiyor. İtiraz ettiğinde ' Neden şekil yapıyorsun yawww.' deyip v'yi w olarak kullanıyorlar.
Türkiye'de ciddi anlamda sanat yapanlar var. Ve bunları destekleyenler, alkışlayanlar da var. Çünkü bir toplum kendini sanatla ifade edemezse şiddetle ifade eder. Şehir meydanlarında sanat icra edilmezse, o meydanlara darağaçları kurulur. Gençler marjinal grupların eline geçerler. Çünkü sanat bir marjinalliktir. Eğer sanatçıyı ve sanatı ortadan kaldırırsanız, o zaman gençler başka marjinal yapılanmaların avucuna düşerler. Sanattan yoksun toplumlar yaşama sevincini yitirirler. Aynı zamanda zevk ve incelikten yoksun olurlar. Bu yüzden en büyük siyasetçiler sanatçılardır. Topluma en büyük yol göstericiler onlardır. Kendini toplumun üzerinde gören birtakım insanlar halka balkonlardan bakıp tükürüğünü yalatmak istediklerinden yanlış örnek olmaktadırlar. Halk da bu gibi insanları idol yapıp model aldığından sanatın, inceliğin ve zevkin suratına tükürmektedir. Zevksizlik tabandan tavana böylece yayılmaktadır.
Toplum gerçek sanatçıların izinde yürür ancak.