Bir tarafınızda, içindeki seslerle boğuşan şizofren dostunuz, diğer tarafta alkolün bertaraf ettiği, zor yürüyen bir bedende erken yaşlanmış bir delikanlı.. Bir tarafta, ayakları yerden çok uzakta manik atak durumunun en üstlerinde, arada aşağıya coşkuyla bağıran bir başka dost. Bir diğer tarafta depresyonun ağında, hayatın ağırlığını yenmeye çalışan dostlar, aldıkları elektro şoklar.. Askerde yediği dayaklardan sonra kendini psikozların içinde bulmuş delikanlı... Sesi güzel ve tek derdi şarkı söylemek olan, oysa sözlerini dahi tam olarak hatırlayamayan yirmi yaşında bıyıkları yeni terlemiş çocuk.. Bir de hayatlarının son baharında olanlar.. Kimisi çocuklarının ondan kurtulmak için oraya attığını düşünüyor, kimisi onlardan kaçtığını..

     Serviste bitmeyen ve bitirilemeyen tek şey çekilen acı.. İlaçlar işe yarıyor kimilerinde.. Oysa gülmek bile anlamını yitiriyor böylece.. Ortada bir şey yokken, ilaçların verdiği etki ile gülme krizleri geçiriyor insanlar.. Gülmenin anlamının olmadığı yerde, acı, yanık sesle söylenen türkülere eşlik eden, kimi zaman içe kimi zaman dışa akıtılan göz yaşları.

     Ve bitmeyen, bitmeyecek bir öfke.. Ayrı bırakılmışlığın, tüketilmişliğin, delidamgası vurulmuşluğun karşısında duran ve her yeni gün insanı ayakta tutan o öfke.. Sakinleştirilmeli günün her ilaç vakitlerinde.. Yoksa hemşiresi, doktoru, yani dışarıdaki, kaldıramaz bu vebali tek başına.. Öfkenin getirilerine göğüs geremez..
Bir kaç yanık türkü, bir iğne ile cezalandırılıyor, üç gün kendinize gelmenize engel bir iğneyle..

     İsteseniz de istemeseniz de, içeridekilerden biri olduğunuzda, artık gizliden de olsa acıların tümünün ortağısınızdır.. Bundan soyutlanmanın imkanı yok.. Son ses müzik dinleseniz kulaklığınızı takıp, yine de acı'nın ben buradayım diye haykırışlarını duyarsınız, tıpkı elektro şok sırasındaki iniltileri duymanız gibi..

     Siz hiç içeridekilerden oldunuz mu ? İnsanlığın yükünün ağırlığını bu denli duyan insanlardan biri oldunuz mu ? Yoksa o yüke bir yenisini ekeyenlerden misiniz ?
Orta okul sıralarında öğretmeni 5 değil 4 verdi diye bir gecede bütün kitabı ezberleyen, sonra, her şeyi okuyup duran gencin sorumluluğunu duymadınız değil mi içinizde.. Mental problemleri olanlara kalbinizi açmadınız, hep korktunuz ve uzak durdunuz onlardan.. Oysa onlar, dışarıdakilerden korkulması gerektiğinin en güzel ispatını veriyorlar, her biri bir kitap olacak öyküleriyle. O öykülerden birini okumayı denediniz mi hiç ?

     Tek dostunun alkol olduğunu düşünen tükenmiş arkadaşa sırt çevirenler aranızda dolaşan dışarıdakiler.. Askerde dayak atan komutanlar yine dışarıdakilerden.. Bir çocuğun hassasiyetini anlayamayacak kadar not düşkünü öğretmenler yine dışarıdakiler..

     İçeridekileri "deli" sananlar dışarıdakiler.. Oysa biz içeridekiler biliyoruz, çok iyi biliyoruz ki, her birimizin başka başka problemleri var, bunu kabul etmekle başladık işe ve çaba gösteriyoruz iyileşmek için. Ve tüm bunlar, sorunları yokmuş gibi dışarıda yaşayanlar, sorunlarını arkadaşına ikram ettiği alkolle, askerine attığı dayakla, öğrencisine verdiği düşük notlarla gizlemeye çalışan dışarıdakilerin asla gösteremeyeceği kadar cesaret ister.. Dışarıdakilerin yarısı, içeridekiler kadar duyarlı olsaydı, dünya daha yaşanılabilir bir yer olurdu..

     Bir adım ötesi dışarısı, dışarısı insanı "deli" eden dışarısı, alkole yönelten dışarısı, şiddetin kol gezdiği yer dışarısı.. Eğer bir gün bile geçirmediyseniz "içeri"de, dışarıdaki yaşamınıza mutlu mesut devam edersiniz ve bir o kadar da vebal boynunuzda asılı kalır..

     Bir ziyaret saati, bir psikiyatri servisine gidin, cebinizde bir dolu paket sigara olsun. Hiç bir sigara ikramı karşısında orada göreceğiniz bakışları göremezsiniz. Bir "merhaba arkadaşım, geçmiş olsun." deyin, belki de hayatınızdaki en anlamlı sözleri sarfetmiş olacaksınız. Bir kez bakın gözlerinin içine, acıyarak değil, dostça ve sorumluluğunuzun bilincinde olarak, bir bakın. O gözlerde göreceğinizi başka hiç bir yerde göremeyeceğinize, kelimelere çeviremeyeceğinize garanti verebilirim..

     Mahallenizdeki "deli" ye, gördüğünüz bir mental bozukluğu olan insana bir dokunun, "merhaba" deyin, sigara verin ya da bir parça ekmek, en önemlisi insan olduğunu hissettirin, insan olduğunuzu hissetmenin en iyi yoludur bu..

     Dışarıdakilerden biri iseniz ve bu satırlarda yüreğinize dokunan bir şey bulduysanız, içeridekilerden biri olma potansiyeliniz (buna insan olmayı da ekleyebilirsiniz) hala var demektir. Bulunduğunuz yeri, bir de çemberin içinden görün ve "insanım" demenin ne zor olduğunun farkına varın..