Esintinin son kırıntılarıyla beslendi ruhu
Bedeninin hüznü yarım,
Kırılgan bacakları ürkek.
Yokluğun içindeki kalpsizliğe susamış bu kadın,
Kızıl günahı uzattı erkeğe…
O ne yüce bir andı ki, şehvet:
Aralamıştı bacaklarını kısır çölün ortasında.

Kederli baş yığıldı kar gibi omzuna,
İç çekişleri konuştu sessizliğin…
Ve bir gölge çöktü hayallerine.
Geçmişinde akan suları hatırladı,
Kuraklıktan sular akıtmanın peşinde…

Defalarca ellenmiş bedenine inat,
Erden kalbini çıkardı koynundan.
Kaderin ağzı açık kalmış izlerken;
Akıl rafa kaldırmıştı kendini, utanç sürgünde…
Hikâyen… Diye sordu kadın, göğsünde bir tutam umut.
Henüz öğrenememişti hikâyesiz hayatların oluşunu.
Adamın varlığı, kadının çöle düşen gözyaşları gibi silik,
Kadının yaşayışı soluktu kahpe dizelerdeki…

Gelmişle geçmiş arasındaki bu zamansızlık
Çekildi kabuğuna…
Sonra… Bir rüzgâr esti ve silindi yaşanmışlık
“kumların üstünde horlayan”