Bir hastanede kaldı hatırası ölümün,
Bir de kabristandaki defin törenlerinde.
Koskoca hayattaki şu kısacık bölümün,
İzi kalmaz mevtayı bile görenlerinde.

Ölene dek insanlar ölümsüz gibi yaşar,
Her gün ölüm kendini hatırlattığı halde.
Sabaha kadar belki bir ölüyü kucaklar,
Eşim diye akşamdan sarıp yattığı halde.

Bir ağacın toprağı sarmaladığı gibi,
Bütün gece ölümü kucaklarda bu insan.
Yine düşünmez kim bu ölümlerin sahibi,
Ve kim bu insanlığın akıbetini yazan...

Her belde de kabristan, içinde boy boy mezar,
İşte ibret levhası gibi duran manzara.
Buna rağmen insanlar kudurmuş gibi azar,
Sonra da bölük pörçük yine girer mezara.


Mehmet Akif UÇAR